ANTISEMITIZMI NË HARVARD FILLOI SHUMË PËRPARA KLOUDIN GEIT (CLAUDINE GAY).

Statuja e z. Xhan Harverd (John Harvard) në kampusin e Universitetit të Harverdit.

Rreth autores: Nancy Katz (BA Harvard 1984, Ph.D. Harvard 1998), është një ish-profesoreshë e politikave publike në Harvard.

Jeruzalem, Izrael | Problemi i antisemitizmit i Harvardit filloi shumë përpara Znj. Klloudin Gei (Claudine Gay).

Tani është duke tërhequr protesta publike, me të diplomuarit dhe donatorët që ndërpresin lidhjet.

Për mua, megjithatë, është një histori e vjetër.

Unë iu bashkova fakultetit të shkollës Kennedy (K-School) në vitin 1998. Në atë kohë, të qenit hebre ishte e lehtë. 25% e fakultetit ishte hebre. Çdo ndërtesë në kampusin e K-School mbante emrin e një bamirësi hebre.

Praktika hebraike u normalizua. Askush nuk shprehu shqetësim kur anulova mësimin në Rosh Hashanah ose Yom Kippur.

Gjatë Pashkës, stafi i kafeterisë vendosi një kuti matzah në banakun e drekës për hebrenjtë që të ndihmonin veten e tyre.

Mirë, disa vite kutia e matzahut u shfaq një javë para festës, dhe disa vite një javë më pas, por pse të thuash? Ishte një gjest i menduar.

E shijova këtë ndjenjë përkatësie. Duke u rritur, dëgjova historitë e babait tim për antisemitizmin në akademi.

Babai im ishte profesor në Shkollën Mjekësore të Universitetit të Bostonit kur ishte një institucion protestant.

Ai tha se ishte hebreu i parë që u emërua profesor i plotë klinik i mjekësisë, por “larg në kohë nga hebreu i parë që e meritonte atë”.

Ai ishte përgjegjës për përzgjedhjen e të korrave të çdo viti të praktikantëve dhe banorëve.

Dekani e thërriste babanë tim në zyrën e tij dhe e qortonte për numrin e hebrenjve që zgjodhi, duke thënë se Universiteti i Bostonit (UB) rrezikonte të bëhej i njohur si “një shkollë hebraike”.

Aludimi i parë i telasheve u shfaq në vitin 2002, në një koktej në fakultet. Tema e diskutimit ishte nëse SHBA duhet të rrëzojë Sadam Huseinin në Irak.

Një koleg i nderuar zbuloi se ai kishte shkruar një shkrim duke argumentuar kundër pushtimit.

Ai tha se do të dëshironte që pjesa të publikohej në gazetën Wall Street Journal, por kjo nuk do të ndodhte sepse gazeta ishte “e kontrolluar nga hebrenjtë”.

Mbeta e shtangur. Një anëtar i shquar i fakultetit të Harvardit ishte një teoricien konspirativ? Komenti i tij ishte aq i çuditshëm, sa nuk dija çfarë të bëja me të. Thjesht bëra një shënim mendor, për t'i dhënë një shtrat të gjerë.

Disa vjet më vonë, një tjetër e shtënë paralajmëruese. Më serioze këtë herë, sepse përfshinte një mentalitet institucional dhe jo paragjykim individual.

Doja të sillja Natan Sharansky-n në K-School, për t'iu drejtuar Institutit të Politikës (IOP). Ai sapo kishte botuar një libër shumë të vlerësuar, me titull “Çështja për Demokracinë”.

IOP e refuzoi kërkesën time “sepse ne kishim tashmë një folës izraelit vitin e kaluar”. E paplotësuar, u përgjigja se dy izraelitë në një vit nuk ishin përfaqësim joproporcional. IOP priti të paktën 30 folës në vit.

Ata kundërshtuan: Sharansky mund të fliste, por jo vetëm. Ai duhej të çiftohej në skenë me një palestinez për “ekuilibër”.

Unë argumentova se Sharansky ishte një hero ndërkombëtar i denjë për faturim të pavarur. Për më tepër, libri i tij nuk kishte të bënte me konfliktin palestinez.

Në fund të fundit, IOP u zbut dhe Sharansky u shfaq i vetëm. Ngjarja ishte e suksesshme, por procesi ishte i kthjellët.

Unë fitova njohuri mbi pikëpamjen e IOP-së për izraelitët, dhe u ndjeva si një karikaturë. Ata i panë izraelitët ekskluzivisht përmes thjerrëzave të konfliktit palestinez.

Shqetësimi im u përshkallëzua në vitin 2006 kur u emërova përfaqësuese e fakultetit në Komitetin e Diversitetit.

Në takimin tonë të parë, studentët renditën popullatat e synuara: afrikano-amerikanët, hispanikët, amerikanët vendas, gratë, homoseksualët, lezbiket, dhe personat me aftësi të kufizuara fizike.

Unë sugjerova që ata të konsiderojnë shtimin e hebrenjve. Jo, thanë studentët. Feja ishte jashtë fushës së tyre.

Theksova se judaizmi nuk është vetëm një fe, por edhe një racë. Studentët u përbuzën.

Edhe nëse hebrenjtë janë racë, thanë ata, hebrenjtë nuk kualifikohen si të margjinalizuar historikisht.

Unë shtyva më tej, por studentët nuk do ta kishin. Hebrenjtë, këmbëngulën ata, janë më se të përfaqësuar në mënyrë adekuate në mesin e elitës dhe i përkasin “klasës së shtypësve”.

Injoranca e studentëve për historinë ishte e tmerrshme. Gjithashtu, ishte rrëqethëse të kuptoja se si më panë. E mendoja veten si një aleat, por ata e ndjenin çizmin time në qafë. Kuptova se korniza e Komitetit të Diversitetit mund të margjinalizojë, madje të demonizojë studentët hebrenj.

Marrëdhënia ime me Harvardin po kalonte nga identifikimi në tjetërsim. Pastaj erdhi grushti i shtetit.

Një ese me titull “Lobi i Izraelit dhe Politika e Jashtme e SHBA” u shfaq në faqen e internetit të Fakultetit të Punimeve të Kërkimit.

Në të, shefi im i vjetër Stefn Uollt (Stephen Walt) dhe bashkëautori i tij nga Universiteti i Çikagos, Xhan Meërshaimër (John Mearsheimer), pohuan se hebrenjtë amerikanë shtrembërojnë politikën e jashtme të SHBA-së për t'i shërbyer interesave të Izraelit.

Një koleg hebre vuri re se gazeta “lexohej si Protokollet e Pleqve të Sionit”.

“Lobi i Izraelit” u ndje si një sulm personal. Më cilësoi mua, një përkrahëse të Izraelit, si armik të së mirës publike.

I kërkova shefit tim, dekanit akademik, ta zhvendoste letrën në faqen personale të Uolltit (Walt) në K-School. Paraqitja e tij në faqen e përbashkët dukej se i jepte Harvardit imprimaturën ndaj teorive konspirative antisemitike. Dekani nuk pranoi.

Si psikologe sociale, nuk u ndjeva mjaftueshëm e ditur për të çmontuar argumentin e Uolltit (Walt). U kontaktova me shkencëtarët politikë pro-izraelit në K-School, duke shpresuar se ata do të hartonin një kundërshtim.

Ata nuk pranuan, duke shpjeguar se marrëdhënia SHBA-Izrael nuk ishte specialiteti i tyre, dhe nuk donin të “dukeshin budallenj”.

Sigurisht, marrëdhënia SHBA-Izrael nuk ishte as specialiteti i Uolltit (Walt), pasi fokusi i tij ishin studimet e sigurisë, por kjo nuk e kishte penguar të fliste si autoritet. Kolegët e mi hebrenj nuk ishin më të guximshëm se unë – ne ulëm kokën.

Kisha dëshirë të dëgjoja dekanin të dënonte publikisht antisemitizmin e Uolltit (Walt). Ose në një mbledhje të fakultetit. Ose në një takim privat. Nuk e kam dëgjuar kurrë. Duke u ndjerë plotësisht e demoralizuar, kuptova se ishte koha për të vazhduar.

Gazeta u botua më vonë si një libër më i shitur. A ka pësuar dikush pasoja? Uollti (Walt) më tha se ishte mbushur me miratim nga jo-hebrenjtë, madje edhe nga disa hebrenj. Ai e përshkroi përvojën si thellësisht pohuese.

K-School mori një goditje fondesh prej rreth 30 milionë dollarësh, sipas vlerësimeve të brendshme. Por brenda pak vitesh dashamirës hebrenj u kthyen për të bërë dhurata të mëdha, duke përfshirë një ndërtesë të re. Dukej se asgjë nuk u mësua.

Kjo është arsyeja pse unë shoh një pikë të ndritshme në rrëmujën aktuale. Të paktën këtë herë hebrenjtë po i ushtrojnë të drejtat e tyre me ndikim.

Mund të dështojë, mund të plagosë kalimtarë të pafajshëm, mund t'u shërbejë interesave të jashtme. Por më në fund, hebrenjtë po tërheqin një vijë të kuqe në rërë, në lidhje me antisemitizmin dhe këmbëngulin “jo më”.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit