PJESA E KATËRT | PIKËPYETJE PËR NJË LUFTË DETARE MES KINËS DHE SHBA-ës.

Nga z. Lorenzo Vita.

Romë, Itali | “Lojërat e luftës” që simuluan një luftë midis Kinës dhe Shteteve të Bashkuara në Paqësor nuk shkuan ashtu siç pritej, as për Pentagonin, dhe as për grupet kërkimore amerikane.

Në rast të një pushtimi të Tajvanit, një hipotezë e studiuar vazhdimisht nga akademitë dhe qendrat kërkimore amerikane, pothuajse në të gjithë skenarët Pekini doli fitimtar, edhe në rast të një ndërhyrjeje të SHBA-së në mbështetje të ishullit.

Në shumicën e rasteve, flasim për një profesion brenda disa javësh, apo edhe disa ditësh. Disa sugjeruan mundësinë e një lufte afatgjatë: e vetmja mundësi “fitoreje” nga forcat amerikane sipas shumicës së kritikëve.

Është e vështirë, nëse jo e pamundur, të parashikohet konkretisht se si mund të duket një luftë midis Uashingtonit dhe Pekinit, nëse do të shpërthejë mbi kontrollin e ishullit.

Gjithashtu, sepse pjesërisht këto simulime konflikti, duket se duan të tregojnë skenarin më të keq, në mënyrë që të flasim për problemet e forcave të armatosura amerikane.

Megjithatë, analizat e think tank-eve dhe këto “lojëra lufte” na ndihmojnë të kemi disa tregues (indikacione), se me çfarë mund të përballet Pentagoni, në rast të një ndërhyrjeje në mbështetje të Taipeit, dhe të cilat ai ka zgjedhur t'i bëjë publike, ndoshta edhe për të inkurajuar politikanët, që të ndryshojnë axhendën në frontin Indo-Paqësor. Dhe e gjithë kjo sillet rreth faktorit detar.

DY MARINA NË DY SITUATA TË NDRYSHME.

Një pikë e parë që duket të jetë qendrore në të gjithë skenarët është ajo strukturore: dy marinat nuk janë më aq të largëta sa dikur.

Flota kineze është armatosur për shumë vite, duke u përpjekur të zvogëlojë hendekun me Marinën e SHBA. Sigurisht jo një rrugë e thjeshtë, pasi po flasim për një marinë, atë të Pekinit, e cila, nuk është përdorur kurrë në një teatër operacional , ndryshe nga ajo amerikane, dhe që vuan nga një “hendek” dekadash.

Megjithatë, informacionet që vijnë nga Republika Popullore tregojnë se vitet e fundit janë bërë shumë hapa përpara, si në nivel teknologjik, ashtu edhe në atë numerik, duke përfshirë të gjitha fushat në të cilat mund të zhvillohet një luftë e mundshme, për pjesën perëndimore të vendit. Aeroplanmbajtësja kineze Liaoning (Foto: EPA/JEROME FAVRE).

MODERNIZIMI KINEZ DHE SFIDA E PAPËRGATITJES.

Ushtria Çlirimtare Popullore marshon në faza të detyruara drejt një modernizimi që është i orientuar drejt satelitëve, mjeteve pa pilot, raketave, mbrojtjes bregdetare, bazave për nëndetëset, aeroplanmbajtësve, anijeve sipërfaqësore të tonazheve dhe fuqive të ndryshme zjarri, një flotë të “fshehur” anijesh peshkimi dhe tregtare, anije që mund të përdoren si anije luftarake ose transporti, në sistemet më të fundit elektronike, spiunazhi dhe kundërspiunazhi, me sisteme sensorësh që ndërtojnë një llogore elektronike nënujore, dhe sipërfaqësore, në të gjithë Detin Jugor të Kinës.

Për më tepër, nga pikëpamja e sasisë, një raport i fundit për Kongresin e Shteteve të Bashkuara tregon se madhësia dhe planet për përbërjen e ardhshme të marinës kineze, nuk mund të dihen kurrë, nuk ka objektiva të mirëpërcaktuara, nga ana e marinës së Pekinit, as për forcën aktuale, as për njësitë e planifikuara, dhe as për ato afër tërheqjes.

Në Amerikë kanë frikë se këto nivele janë nënvlerësuar, ndërsa të tjerë raportojnë se mund të mbivlerësohen, por, gjithsesi, nuk ka një konfirmim transparent për sasinë, cilësinë, shifrat, dhe zhvillimet e mundshme të këtij kundërshtari të Pentagonit.

Zyra Amerikane e Inteligjencës Detare parashikon që deri në vitin 2030, forcat detare të Kinës mund të punësojnë deri në 1000 anije për një pushtim të Tajvanit.

Në të njëjtën datë, një raport nga Qendra për Vlerësimet Strategjike dhe Buxhetore raporton se Marina e Ushtrisë Çlirimtare Popullore mund të ketë “deri në pesë aeroplanmbajtëse dhe 10 nëndetëse me raketa bërthamore balistike.”

Një forcë e cila megjithatë ka një handikap të madh strategjik: njësitë e gjigantit aziatik jo vetëm që nuk kanë personel me përvojë operacionale, por as që janë testuar asnjëherë në një skenar real.

Kjo është një çështje themelore për çdo fuqi, veçanërisht atë që kërkon të ndryshojë status quo- në në Paqësor, dhe të ngjitet në hierarkitë botërore.

Kina është në thelb një vend i panjohur nga pikëpamja ushtarake, jo vetëm detare.

Siç raportohet nga “The Atlantic”, z. Xhan Mek’Laflin (John McLaughlin), një ish-drejtor ushtrues detyre i CIA-s, madje deklaroi se objektivat reale të Pekinit as që dihen, dhe se Republika Popullore “përfaqëson ende një pasiguri të madhe” në të gjitha aspektet.

Z. Aien Itoun (Ian Easton), në “The Diplomat”, theksoi se “askush që shërben sot në Kinë nuk ka përvojë luftarake”, dhe se “ushtria kineze nuk stërvitet në mjedise realiste dhe shumë komplekse.”

Faktorë që sipas tij janë të mjaftueshëm për shumë ekspertë për t'i dhënë një avantazh të qartë Pentagonit.

Harta nga Alberto Bellotto SHQETËSIMI I MADH I SHBA.

Nga ana tjetër, Marina e Shteteve të Bashkuara, sigurisht më e fuqishme, më e trajnuar dhe me një doktrinë të rrënjosur mirë, në traditën strategjike të Uashingtonit, duket se ndjen peshën e një makinerie, që duket e dobësuar, dhe në të cilën procesi i modernizimit nuk është konkretizuar kurrë.

Analizat e drejtojnë gishtin drejt një flote që është aktualisht e fuqishme, por që rrezikon të vjetërsohet së shpejti, te programet e rinovimit që shpesh duken më shumë revolucionare, sesa të dobishme apo edhe realiste, te automjetet e konsumuara nga përdorimi i vazhdueshëm, dhe që në vend të kësaj kanë nevojë për mirëmbajtje.

Shumë e drejtojnë gishtin drejt një politike dritëshkurtër, ose drejt komandantëve, që nuk janë të interesuar të përmirësojnë realisht efikasitetin e flotës amerikane.

Për më tepër, qendra Rand, ka paraqitur problemin e një zinxhiri furnizimi, për ndërtimin e anijeve ushtarake, që është gjithnjë e më pak i përgatitur, dhe i mbingarkuar gjithnjë e më shumë, me mirëmbajtje që është e domosdoshme, mjaft komplekse, dhe në mungesë të personelit adekuat, sepse, i nënshtrohet qarkullimit të vazhdueshëm.

Disa e kanë krahasuar situatën e marinës sot me atë të ushtrisë amerikane në fund të viteve shtatëdhjetë, me vështirësitë që lindën pas disfatës në Vietnam.

Kjo sigurisht nuk do të thotë se flota amerikane është e prapambetur ose e mangët në forcë, por, ajo që del nga debatet më të fundit në panoramën e SHBA, është se ka një debat të gjerë mbi faktin se Marina është gjithnjë e më e rëndësishme për strategjinë e Uashingtonit, por, në në të njëjtën kohë, gjithnjë e më pak e gatshme, dhe e përgatitur për të mbrojtur interesat e tij. AVANTAZHI KINEZ: GJEOGRAFIA.

Nëse këto janë problemet nga pikëpamja strukturore, atëherë ekziston çështja gjeografike, e cila, është qartësisht thelbësore, në funksion të një lufte që mund të shpërthejë në Paqësorin Perëndimor.

Distanca funksionon në mënyrë të pashmangshme kundër Uashingtonit, i cili, për të ndërhyrë masivisht, në çdo situatë krize, do të kishte një disavantazh prej dhjetëra orësh fluturimi, ose ditësh lundrimi, në krahasim me forcat e armatosura kineze.

Siç thuhet nga portali War on the Rocks, “nëse Shtetet e Bashkuara do të përpiqeshin të luftonin betejën për Tajvanin duke u mbështetur kryesisht në forcat ushtarake të vendosura në perëndim të Guamit, humbjet e SHBA do të ishin të rënda. Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj mund ta sjellin Ushtrinë Çlirimtare Popullore në një ngërç. Por kostoja mund të jetë shumë e lartë për ta përballuar shoqërinë amerikane.”

Në thelb, ndërsa Kina do të përqendronte të gjitha forcat e saj, edhe me koston e sakrificave të mëdha, në një objektiv të konsideruar themelor, gjeografikisht të afërt, dhe pa përdorur forca në mbarë botën, Shtetet e Bashkuara do të kishin bazat e Paqësorit Perëndimor nën zjarr, rreziku i lëvizjes së njësive ose grupeve shumë larg njëra-tjetrës, me një problem logjistik dhe sigurie për bazat dhe autokolonat.

Kjo hipotezë do të ishte e besueshme, pasi njësitë amerikane në Indo-Paqësorin nuk mund të mbajnë domosdoshmërisht një konfrontim të vazhdueshëm dhe të vazhdueshëm, me të gjitha forcat e Republikës Popullore, pa mbaruar furnizimet, ose pa pësuar humbje të tepërta.

Harta nga Alberto Bellotto. MIJËRA RAKETA NË DITË.

Në këtë drejtim, analiza vazhdon, bazuar në përllogaritjet e numrit të avionëve, fuqia ajrore kineze mund të kryejë rreth 1400 sulme me raketa si në tokë ashtu edhe kundër anijeve çdo ditë, deri në atë pikë, sa vetëm forcat amerikane që janë të pranishme në zonën e Indeo-Paqësorit, në veçanti xhevahiret e përfaqësuara nga transportuesit e avionëve - mund të dëmtohen rëndë, ose të detyrohen të tërhiqen larg nga Tajvani.

Një shqetësim i veçantë, në këtë drejtim, është zhvillimi i Kinës i dy klasave të raketave balistike kundër anijeve (DF-21D dhe DF-26), të cilat, nëse konfirmohet efektiviteti i tyre, mund të ndryshojnë rrjedhën e një lufte kundër grupeve sulmuese të SHBA-së.

MARINA.

Siç na kujton edhe revista “Marrëdhëniet Ndërkombëtare”, Marina Kineze po punon gjithashtu për një model të ri të raketës balistike kundër anijeve (YJ-21), e projektuar që në fillim me synimin për të goditur task forcat detare amerikane.

Hipoteza e marrë në konsideratë, në disa lojëra luftarake, do të ishte kundërsulmi, duke përdorur bombardues të aftë, për të goditur nga distanca të gjata, jashtë rrezes së veprimit të raketave kineze.

Dhe në këtë kuptim, shumë vëzhgues theksojnë se e vetmja mënyrë për të bllokuar me të vërtetë forcat e armatosura, të gjigantit aziatik, në rast të një pushtimi të Tajvanit, do të ishte përdorimi masiv i raketave me rreze të gjatë, dhe shfrytëzimi i flotës së bombarduesve të gjatë nga anijet dhe nëndetëset në distancë.

Disa vlerësime besojnë se ushtria amerikane mund të lëshojë rreth 800 raketa me rreze të gjatë veprimi në ditë.

Prandaj do të krijoheshin kushtet për një shi zjarri mbi Tajvan, dhe mbi bazat amerikane më afër Kinës nga Pekini, dhe, nga ana tjetër, një lëshim rakete me rreze të gjatë veprimi nga forcat amerikane për të goditur sa më shumë njësitë e përdorura në luftë pushtuese. Transportuesi DF-26 i njohur si Guam Killer (Foto: EPA/WU HONG).

ARSENALI ADEKUAT PËR QËLLIMIN E TYRE? “TESTI” UKRAINAS.

Megjithatë, duke pranuar se ky mund të jetë lloji më i besueshëm i konfrontimit të zgjedhur nga Uashingtoni për të parandaluar që aeroplanmbajtëset e tij të binin nën zjarrin e armikut, mbetet një pikëpyetje e madhe: ajo e shoqëruesve.

Industria e mbrojtjes, siç shihet me Ukrainën, nuk u përgjigjet menjëherë nevojave në terren.

Përballë investimeve të mëdha, me një lumë parash që ushqen të gjithë kompleksin ushtarako-industrial, Perëndimi vazhdon të dështojë për të përmbushur kërkesat e Kievit, duke e gjetur veten të dobët aty ku mendonte se ishte mjaft i sigurt.

Nëse kjo do të ndodhte për një konflikt ku Shtetet e Bashkuara nuk janë të përfshira zyrtarisht, dhe ku nuk ka forca amerikane në terren, qoftë edhe paksa të krahasueshme me një luftë në shkallë të gjerë, dyshimi se në një luftë me Kinën gjërat do të ishin shumë më të vështira nuk është kaq i largët.

Në këtë rast, Pekini do të kishte në krah një vend që do të mund të orientohej plotësisht sipas direktivave të Partisë Komuniste, të aftë për të përdorur shumë më tepër mjete, shumë më tepër lloje raketash, dhe madje mjete të vjetra, por, të dobishme, për qëllimin e tyre.

Megjithatë, për SHBA-në do të kishte një problem tjetër: nëse dëshiron të shmangë sa më shumë humbjet, duhet të përforcojë ndjeshëm sasinë e raketave me rreze të gjatë veprimi, që do të përdoren me atë ritëm.

Dhe kjo vlen edhe për raketat kundër anijeve, pasi konfrontimi për mbrojtjen e Tajvanit do të ndodhte në mënyrë të pashmangshme në nivelin detar, me një flotë kineze që është shumë më pak e fortë se ajo amerikane, por jashtëzakonisht e madhe, dhe për këtë arsye, shumë më e vështirë për t'u neutralizuar me një numër të kufizuar sulmesh.

SULM AMFIB? NJË RREZIK I MADH.

Një luftë e mundshme detare, midis Kinës dhe Shteteve të Bashkuara rreth ishullit të Tajvanit, presupozon që të merret në konsideratë një skenar i mëtejshëm, i cili, është ai që tmerron Pekinin.

Pushtimi i ishullit është në fakt jo vetëm i vështirë, për shkak të strukturës ushtarake, dhe gjithashtu rezidenciale të Tajvanit, e mbrojtur dhe e fortifikuar mirë, por, edhe sepse - duke folur ekskluzivisht për konfrontimin detar - Marina e Shteteve të Bashkuara (dhe çdo aleat) mund të përqendrohej pikërisht në goditjen e flotës së transportit, e cila, do të ishte e madhe.

Anijet kineze, në fakt, do të duhet të lundrojnë për më shumë se njëqind milje, duke rrezikuar të jenë në mëshirën e raketave kundër anijeve, dhe silurëve të forcave të armatosura amerikane, duke e kthyer ekspeditën në një masakër.

Dhe ata që do të mbijetonin do ta gjenin veten duke u përballur me një Tajvan, që prej kohësh është i blinduar, me një mbrojtje bregdetare të aftë, për t'i rezistuar disa sulmeve, dhe për të ndikuar ndjeshëm aftësitë amfibe të Republikës Popullore të Kinës.

Një armik, i cili, siç na kujton një hetim i entit mediatik CNN, duhet të mendojë ende për zbarkimin në Tajvan me një forcë afërsisht tre herë më të madhe se ajo që mbron.

Në lidhje me këtë, media amerikane citon një deklaratë të z. Hauard Uollmen (Howard Ullman), ish-oficer detar, dhe profesor në Kolegjin e Luftës Detare, të SHBA-së, i cili, në një studim të thelluar, për Këshillin Atlantik, shkroi se me një forcë potenciale mbrojtëse prej 450000 tajvanezësh, Kinës do të duheshin mbi 1.2 milionë ushtarë (nga një forcë totale aktive prej mbi 2 milionësh), të cilët, do të duhej të transportoheshin në mijëra anije, dhe aktualisht “thjesht i mungon aftësia dhe kapaciteti ushtarak për të nisur një pushtim amfib në një shkallë të gjerë mbi Tajvan në të ardhmen e afërt.”

Pikërisht në dritën e këtyre të dhënave mjaft të pakundërshtueshme, shumë analistë dhe strategë përjashtojnë që lufta e Kinës për Tajvanin mund të shndërrohet në një pushtim sipas modelit të Ditës D (D Day).

Një operacion i këtij lloji, në një ishull si Taipei, do të ishte një rrezik i tepruar, edhe për një vend me burime njerëzore të pakufishme si Perandoria e Mesme.

Asnjëra nga forcat nuk e ka demonstruar kurrë fuqinë e saj të plotë të zjarrit, dhe kapacitetin teknologjik.

Dhe aleatët e Paqësorit mund të jenë vendimtarë. Tani për tani, raportet e Pentagonit konfirmojnë një marinë kineze më të orientuar drejt zhvillimit të aftësive operacionale, për misione në ujëra të thella, dhe të reduktuara në numër.

Indikacionet për një rritje të anijeve zbarkuese, dhe ushtrimeve në këtë kuptim, nuk duket të jenë ende në rendin e ditës, dhe është e besueshme, që një sulm, mund të ndodhë nga ajri ose nga deti, nëpërmjet një bllokade asfiksuese.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit