BOSHTI I SË KEQES I THYER: SULMI I PRESIDENTIT TRAMP VËRTETON SE SHBA-ës DO TA MBROJNË IZRAELIN ORË E ÇAST.

Nga z. Zvika Klein.

Jeruzalem, Izrael | Historia ndryshoi rrënjësisht në orët e para të së dielës.

Në orën 03:04 të mëngjesit sipas kohës së Jerusalemit, Presidenti Danlld Tramp (Donald Trump) njoftoi një sulm shumë të suksesshëm ndaj tre objekteve bërthamore më kritike të Iranit: Fordout (Fordow), Natanz-it dhe Isfahan-it, duke përdorur bombardues të fshehtë B-2 dhe raketa Tomahawk të lëshuara nga nëndetëset.

“Të gjithë avionët - tha ai - kishin hedhur një ngarkesë të plotë BOMBASH dhe ishin tashmë jashtë hapësirës ajrore iraniane”.

Urdhri erdhi pas javësh të tëra debatesh brenda administratës. Republikanët libertarianë paralajmëruan për një luftë tjetër të pafundme.

“Nuk ka autoritet kushtetues që presidenti të bombardojë këdo pa kërkuar leje më parë”, këmbënguli senatori Rend Poll (Rand Paul) deri të mërkurën.

Përfaqësuesi Thomas Massie paraqiti një rezolutë të Fuqive të Luftës duke deklaruar se përplasja e Izraelit me Iranin nuk ishte lufta jonë.

Megjithatë, presidenti dëgjoi në vend të kësaj senatorin Lindsei (Lindsey) Graham, i cili, iu lut në televizionin kombëtar: “Ndihmojeni Izraelin të përfundojë punën. Nëse kjo do të thotë të siguroni bomba, siguroni bomba; nëse kjo do të thotë të fluturoni me Izraelin, fluturoni me Izraelin”.

Kjo është pikërisht ajo që ndodhi.

ÇFARË ARRITI SULMI?

Imazhet paraprake sugjerojnë se Depërtuesit Masivë të Artilerisë (MOP) prej 30000 paundësh shembën pjesë të mëdha të dhomave malore të Fordout, ndërsa raketat Kruz shkatërruan korridoret kryesore në Natanz dhe Isfahan.

Pentagoni beson se e vetmja linjë e Iranit e aftë për të pasuruar uranium deri në 60 përqind është jashtë funksionit për vite me radhë, ndoshta përgjithmonë.

Teherani pretendon dëme të kufizuara dhe asnjë viktimë. Megjithatë, brenda pak orësh, ai lëshoi ​​një breshëri raketash simbolike drejt Izraelit, kryesisht të interceptuara nga Arrow dhe Iron Dome, duke nënvizuar se sa pak leva mbeten kur asetet më të çmuara janë në rrënoja që nxjerrin tym.

Për Uashingtonin, operacioni rikthen frenimin e gërryer që nga Kabuli.

Ai i tregon çdo përhapësi të mundshëm, nga Koreja e Veriut te çdo mashtrues në Bejrut, se vija e kuqe mbi materialin e zbërthyer është shkruar në municione për thërrmimin e betonit dhe mbahet nga aleatët që veprojnë në përputhje me rregullat.

Gjithashtu, kjo varros një rrymë të pashëndetshme izolacionizmi që është futur në rrjedhën kryesore republikane.

Aventurizmi i huaj nuk duhet të jetë kurrë i rastësishëm, por barazimi i sulmeve të kufizuara dhe me ndikim të lartë me moçalet në stilin e Irakut është një analogji e gabuar.

Në vitin 1981, Menachem Begin shkatërroi reaktorin Osirak të Sadamit; në vitin 2007, Ehud Olmert fshiu bërthamën sekrete të Sirisë.

Asnjëri mision nuk çoi në pushtim. Të dy parandaluan shantazhin bërthamor. Vendimi i Trampit i përket kësaj prejardhjeje.

Çështja morale: Trupa e Gardës Revolucionare Islamike të Iranit nuk është thjesht një tjetër regjim armiqësor; ajo është e zhytur në mohimin e Holokaustit.

Ish-presidenti Mahmoud Ahmadinejad e quajti Shoah-un një mit dhe Teherani ende organizon konkurse karikaturash që festojnë veprën e Hitlerit.

Një qeveri që hedh poshtë gjenocidin e regjistruar nuk mund të lihet me mjetet për të provuar një të ri.

Kjo e vërtetë nuk është abstraksion për presidentin amerikan. Tre nga nipërit e tij, Arabella Rose, Joseph Frederick dhe Theodore James, janë hebrenj.

Ideologjia e Gardës Revolucionare e damkos identitetin e tyre si një fyerje.

Me sulmin e së dielës, presidenti Tramp veproi jo vetëm për Shtetet e Bashkuara dhe për tetë milionë qytetarët e Izraelit, por edhe për tre fëmijë amerikanë që e quajnë gjysh.

Kjo është një linjë e rrallë personale përmes gjeopolitikës në familje, dhe ka rëndësi.

Prisni një kor kritikash kushtetuese në Capitol Hill këtë javë. Le të vijnë dhe le të votojnë.

Një autorizim për përdorimin e forcës pas një operacioni të suksesshëm do të siguronte mbështetjen dypartiake dhe do t'i mohonte Teheranit komoditetin e portretizimit të një Amerike të përçarë.

Izolacionistët do të thonë se kundërpërgjigjja po vjen. Ndoshta. Irani mban aleatë, Hezbollahun në Liban, Huthitë në Jemen dhe kthetrat kibernetike që mund të përdorë.

Por është një gjë të qëllosh me raketa Haifën; krejt tjetër të zëvendësosh mijëra centrifuga IR-6 të shkatërruara nën 80 metra gur gëlqeror, ndërsa bombarduesit amerikanë furnizohen me karburant në Gjirin Persik.

FUQIA E FORTË ENDE FORMËSON OPSIONET.

Ka tre teste strategjike përpara.

1- Përmbajtje me ndërmjetësim. Uashingtoni duhet të deklarojë qartë se çdo sulm nga ndihmësit iranianë do të marrë përgjigje kundër aseteve iraniane. Lidhja duhet të jetë e drejtpërdrejtë dhe publike.

2- Disiplina e verifikimit. Njohuritë nuk mund të bombardohen, por pajisjet munden. Nëse inspektorët përjashtohen, P5+1 duhet të vendosë sanksione të shpejta automatikisht. Barra e transparencës i takon Teheranit.

3- Menaxhimi i Aleancës. Shtegu i fluturimit të së dielës ishte i mundur vetëm sepse Izraeli kishte degraduar tashmë mbrojtjen ajrore iraniane. Suksesi argumenton për një planifikim më të thellë operacional ShBA-Izrael dhe për një mirëkuptim të qetë me partnerët kryesorë arabë, të cilët, privatisht e duartrokitën sulmin, ndërsa luteshin të mos dukeshin bashkëpunëtorë.

DISA FJALË PËR LUFTËRAT E PËRJETSHME.

Çdo president betohet se nuk do t’i përsërisë kurrë gabimet e ndërhyrjes së fundit dhe çdo shtet mashtrues mbështetet në këtë lodhje.

Mësimi i Irakut nuk është se forca nuk funksionon kurrë; por se forca pa një objektiv të përcaktuar dhe të kufizuar sjell katastrofë.

Këtu, objektivi ishte i qartë: të shkatërrohen Fordou, Natanzi dhe Isfahani, të tërhiqen dhe t’i thuhej Iranit se lëvizja tjetër është e tyre.

Misioni përfundoi në momentin që u mbyllën dyert e vendit të bombardimit.

Faleminderit, Z. President, që i anashkaluat zërat e kujdesit kur kujdesi nënkuptonte paralizë; që vepruat përpara se Irani të kalonte pragun e armëve; që vërtetuat se aleancat kanë rëndësi kur kërkohet një punë e vështirë; dhe që i kujtuat një Perëndimi të shqetësuar se parandalimi ndonjëherë kërkon shpejtësi, jo dënim verbal.

Historianët do të debatojnë mbi efektet pasuese.

Për momentin, një fakt është i qartë: programi bërthamor më i përparuar i zhvilluar ndonjëherë nga një regjim haptazi gjenocidal është në rrënoja, dhe bota e lirë, jo vetëm Izraeli, do të flejë pak më e qetë sonte.

Vetëm kaq do të kishte qenë e mjaftueshme.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit