PAPA LEO XIV-të: DHUNË DJALLËZORE KUNDËR LINDJES SË KRISHTERË; DËSHIRA PËR PAQE E TRADHTUAR; E TURPSHME DHE E PADENJË TË LEJOSH FORCËN TË MBIZOTËROJË MBI LIGJIN | FJALA E PLOTË.

Vatikan | “Historia e Kishave Katolike Lindore është shënuar shpesh nga dhuna që kanë pësuar; për fat të keq nuk ka pasur mungesë abuzimesh dhe keqkuptimesh edhe brenda vetë bashkësisë katolike, e paaftë për të njohur dhe vlerësuar vlerën e traditave të tjera përveç asaj perëndimore.

Por sot dhuna e luftës duket se po bie mbi territoret e Lindjes së Krishterë me një vrull djallëzor të paparë më parë”.

Papa Leo XIV-të e tha këtë në fjalimin e tij drejtuar pjesëmarrësve në Asamblenë Plenare të Ribashkimit të Agjencive të Ndihmës për Kishat Lindore (Roaco).

“Faleminderit sepse, së bashku me bamirësit tuaj, mbillni shpresë në tokat e Lindjes së Krishterë, tani më shumë se kurrë të shkatërruara nga luftërat, të shteruara nga interesat, të mbështjella me një batanije urrejtjeje që e bën ajrin të pafrymueshëm dhe toksik”, tha Papa Leo XIV-të.

“Ju jeni rezervuari i oksigjenit i Kishave Lindore, të rraskapitura nga konfliktet.

Për kaq shumë popullata, të varfra në mjete, por të pasura në besim, ju jeni një dritë që shkëlqen në errësirën e urrejtjes.

Ju lutem, me zemër në dorë, të bëni gjithmonë gjithçka të mundshme për të ndihmuar këto Kisha, kaq të çmuara dhe të sprovuara.

Zemra të dhemb kur mendon për Ukrainën - vazhdoi ai - për situatën tragjike dhe çnjerëzore në Gaza dhe në Lindjen e Mesme, të shkatërruar nga përhapja e luftës.

Ne të gjithë, njerëzimi, jemi të thirrur të vlerësojmë shkaqet e këtyre konflikteve, të verifikojmë ato të vërtetat dhe të përpiqemi t'i kapërcejmë ato, dhe të hedhim poshtë ato të rreme, fryt i simulimeve emocionale dhe retorikës, duke i demaskuar ato me vendosmëri.

Njerëzit nuk mund të vdesin për shkak të lajmeve të rreme.

Është vërtet e trishtueshme, sot po dëshmojmë në shumë kontekste imponimin e ligjit të më të fortit, mbi bazën e të cilit legjitimohen interesat e veta.

Është zhgënjyese të shohësh se forca e së drejtës ndërkombëtare dhe e së drejtës humanitare nuk duket më se detyron, e zëvendësuar nga e drejta e supozuar për të detyruar të tjerët me forcë.

Kjo është e padenjë për njeriun, është e turpshme për njerëzimin dhe për ata që janë përgjegjës për kombet.

Si mund të besojë dikush, pas shekujsh historie, se veprimet e luftës sjellin paqe dhe nuk kthehen kundër atyre që i kanë kryer ato?

Si mund të mendojë dikush për hedhjen e themeleve të së nesërmes pa kohezion, pa një vizion të përgjithshëm të frymëzuar nga e mira e përbashkët?

Si mund të vazhdojë të tradhtojë dëshirat e njerëzve për paqe me propagandë të rreme të riarmatimit, në iluzionin e kotë se supremacia zgjidh problemet në vend që të nxisë urrejtje dhe hakmarrje?

Njerëzit janë gjithnjë e më të pavetëdijshëm për sasinë e parave që shkojnë në xhepat e tregtarëve të vdekjes dhe me të cilat mund të ndërtohen spitale dhe shkolla; dhe në vend të kësaj ato që janë ndërtuar tashmë shkatërrohen!

Si të krishterë, përveçse jemi të indinjuar, duke ngritur zërin dhe duke përveshur mëngët për të qenë ndërtues të paqes dhe për të nxitur dialogun, çfarë mund të bëjmë?

Unë besoj se para së gjithash duhet të lutemi vërtet. Varet nga ne që çdo lajm dhe imazh tragjik që na godet të bëhet një thirrje ndërmjetësimi ndaj Zotit.

Dhe pastaj të ndihmojmë, siç bëni ju dhe siç bëjnë shumë të tjerë, dhe mund të bëjnë, përmes jush.

Por ka më shumë, dhe e them këtë duke menduar veçanërisht për Lindjen e Krishterë: ekziston dëshmia.

Është thirrja për t'i qëndruar besnikë Jezusit, pa u kapur në tentakulat e pushtetit.

Është imitimi i Krishtit, i cili, e mundi të keqen duke dashur nga kryqi, duke treguar një mënyrë mbretërimi të ndryshme nga ajo e Herodit dhe Pilatit.

Njëri, nga frika se mos rrëzohej, kishte vrarë fëmijë, të cilët, sot vazhdojnë të copëtohen nga bombat; tjetri i lau duart nga kjo, siç rrezikojmë të bëjmë çdo ditë deri në pragun e të pariparueshmes.

Le të japim një shembull që të mund të shpëtojmë nga logjika e përçarjes dhe e hakmarrjes.

Do të doja të falënderoja dhe idealisht t'i përqafoja të gjithë të krishterët lindorë që i përgjigjen të keqes me të mirë; faleminderit, vëllezër dhe motra, për dëshminë që jepni, veçanërisht kur qëndroni në tokat tuaja si dishepuj dhe dëshmitarë të Krishtit”, tha Papa Leo XIV-të.

Papa, duke folur për shumë mjerime të shkaktuara nga lufta dhe terrorizmi, kujtoi sulmin e tmerrshëm të kohëve të fundit në kishën e Shën Elias në Damask.

“Në natën e konflikteve ju jeni dëshmitarë të dritës së Lindjes.

Do të doja që kjo dritë e urtësisë dhe e shpëtimit të njihej më mirë në Kishën Katolike, në të cilën, ende ka shumë injorancë në këtë drejtim dhe ku, në disa vende, besimi rrezikon të asfiksohet edhe sepse shpresa e lumtur e shprehur shumë herë nga Shën Gjon Pali II nuk është realizuar, i cili, 40 vjet më parë tha: Kisha duhet të mësojë përsëri të marrë frymë me dy mushkëritë e saj, atë lindore dhe atë perëndimore”, tha Papa Leo XIV-të.

Pastaj shpresoi për një takim dhe ndarje të veprimit baritor, sepse katolikët lindorë sot nuk janë më kushërinj të largët që festojnë rite të panjohura, por vëllezër e motra, që, për shkak të migrimit të detyruar, jetojnë pranë nesh.

“Ndjenja e tyre e së shenjtës, besimi i tyre kristalor, i bërë si granit nga sprovat, dhe spiritualiteti i tyre që mban erë misteri hyjnor mund të përfitojnë etjen për Zotin që është e fshehur, por e pranishme në Perëndim”, përfundoi Papa Prevosti.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit