LUFTA E FTOHTË MES PAPËS DHE TRAMP-it.

Nga z. Marçelo Veneciani (Marcello Veneziani), shkrimtar dhe filozof italian.

Romë, Itali | Perëndimi sot ka dy liderë në skenën globale që janë të kundërta polare: Danlld Tramp (Donald Trump) dhe Papa Françesku.

Është një luftë e ftohtë, një konflikt i nëndheshëm por edhe i dukshëm mes fronit dhe altarit, mes pushtetit politik dhe pushtetit baritor.

Të dy pretendojnë se janë të krishterë, të dy duan paqe, të dy janë thellësisht përçarës, edhe nëse Tramp e di se është dhe nuk e shqetëson; ndërsa Bergolio e konsideron veten gjithëpërfshirës dhe ekumenik, pavarësisht se e ka ndarë krishterimin.

Krishterimi i Trampit është politik dhe civil, në kuptimin që shqetësimi i tij është mbrojtja e qytetërimit të krishterë dhe kapitalizmit amerikan nga armiqtë e jashtëm dhe të brendshëm; dhe në fakt ai mbledh rreth vetes kisha të ndryshme ungjillore, duke i lënë zëvendësit të tij, Vens (Vance), detyrën e përfaqësimit të komponentit katolik.

Nga ana tjetër, ai i Bergoglios është një krishterim moral dhe social sesa fetar dhe besimtar, ai merret më shumë me planetin, të varfërit, mërgimtarët dhe më pak me të shenjtën, me besimin dhe përkushtimin; Prandaj, nuk është një konflikt midis fuqisë së përkohshme dhe fuqisë shpirtërore, sepse ka pak spiritualitet në të dyja anët dhe se pak shpërndahet midis dy palëve.

Sa i përket paqes, Trampi përdor forcën, kërcënimet dhe tarifat për të arritur paqen, në emër të një realizmi të ashpër, por therës.

Nga ana tjetër, Bergolio predikon paqen, duke përsëritur mesazhet e tij pafundësisht, por është i padëgjuar dhe i paefektshëm.

Deri më tani, siç e dimë, asnjë pacifizëm nuk e ka mposhtur kurrë një luftë dhe nuk ka ndalur luftënxitësit; ndërsa forca, frenimi, negociatat mund ta ndalojnë atë.

“Si vis pacem, para bellum”, thoshin të lashtët, dhe modernët nuk kanë qenë në gjendje të gjejnë një metodë më të mirë për të larguar luftëtarët sesa përdorimi i forcës dhe shantazhit, i cili, më pas bëhet një shkëmbim - do ut des - dhe më në fund një pakt ose kontratë.

Personalisht, nuk më pëlqejnë dy personazhet, për arsye shumë të ndryshme, por e kuptoj që Trampi ka më shumë gjasa të ketë sukses në ndalimin e konflikteve në botë, duke filluar me ato në Ukrainë dhe Lindjen e Mesme, në vend të Papës, që nuk më pëlqejnë dy personazhet dhe një pjesë e mirë e mesazheve të tyre, por ai, në mënyrë makiavelistike, hyn në të keqen për të sjellë ndonjë përfitim.

Ato bergogliane rrëshqasin në një ritual që bëhet rutinë dhe nuk i prek as ata që i dëgjojnë: predikimet papale, si ato të vikarit të tij civil Matarela, janë një derdhje e asgjëje në votë, fjalë pa përmbajtje, që nuk ndryshojnë strukturat, nuk gjenerojnë ndryshime as tek ata që i dëgjojnë.

Janë thjesht predikime të virtytshme, siç thoshte gjithmonë Messer Nicolò i lartpërmendur, të cilat nuk e ndryshojnë realitetin e gjërave.

Më së shumti shërbejnë për t'i bërë njerëzit të duken shpirtra të bukur.

Edhe pse nuk më pëlqejnë dy personazhet, sërish ndjej një asimetri të dyfishtë në marrëdhëniet me ta.

Françesku duket se vjen nga një botë më e dashur për ne, më e njohur, më e afërt: Kisha Romake, e shenjtë, apostolike dhe katolike, feja e baballarëve tanë, e nënave tona dhe e qytetërimit tonë, që krishterimi sot e shau, por që i ka dhënë botës, pavarësisht rënieve të pafalshme, mijëvjeçarë dritë dhe rehati, bukuri në art, mëshirë për të ndihmuar të sëmurët dhe punëtorët e njerëzve të tjerë veten në emër të besimit të tij.

Dhe pastaj Françesko vjen nga Amerika e Jugut, me të cilën mendojmë se është më afër, plot me njerëz me origjinë italiane dhe vetë me origjinë italiane.

E megjithatë ky perceptim i afërsisë, që mendojmë se forcohet nga vendndodhja e tij në Romë dhe nga gjuha që ai përdor zakonisht në mesazhet e tij, italishtja, bën kontrastin me refraktaritetin e tij për të marrë mbi supe kryqin e traditës katolike, të qytetërimit të krishterë, të rolit të mbrojtësit fidei dhe të babait e bariut të Mater et Magistra, fesë sonë, edhe më të thellë.

Përkundrazi, ka diçka të huaj që ne e ndiejmë në zorrën tonë, në vështrimin tonë dhe në dëgjimin tonë të Trampit: ai ajër pompoz dhe kërcënues në mënyrë të paqartë për ata që nuk janë amerikanë, ai ton zëri i mprehtë dhe ngacmues, ajo kreshtë e pamundur; dhe më pas kapitalizmi i tij i shfrenuar, mentaliteti i tij prej manjati që fiton para çdo gjë dhe negocion për gjithçka.

Nëse vërtet duhet ta përkufizosh atë si të krishterë, e ndjen më së shumti si protestant, kalvinist dhe nëse vërtet duhet ta njohësh se ka një identitet tjetër përtej atij amerikan, origjina e tij gjermane shkëlqen.

Ajo që ai thotë gjithmonë tingëllon si një mesazh i Amerikës së Veriut kundër pjesës tjetër të botës.

Por atëherë ju e dini se me të me të vërtetë do të kishim shpëtuar me shumë gjasa, siç thotë ai vetë, luftën në Ukrainë dhe qindra mijëra vdekje, shkatërrime dhe dëme ekonomike edhe për ne evropianët, me justifikimin e kundërt të mbrojtjes së Evropës, në realitet duke e dobësuar dhe mbajtur në një zinxhir amerikan.

Dëbimet dhe riatdhesimet e tij nuk janë aspak të ndryshme nga ato të praktikuara nga paraardhësit e tij demokratë, megjithëse ai i ka bërë më spektakolare, për të treguar se po bën atë që votuesit e tij i kërkuan.

Dhe edhe zgjidhja e tij drastike e shfaqur për Gazën është të paktën një përpjekje për zgjidhje, ndërsa armëpushimi i verbër, pa perspektivë, është vetëm një vazhdimësi e kushteve të padurueshme të mëparshme dhe shtyrja e luftës, e përndjekjeve dhe e hakmarrjeve terroriste në episodin e radhës.

Kur sheh se urrejtja ka zënë rrënjë deri në atë pikë sa të gjithë kanë një familjar të vrarë për të cilin duan të hakmerren, kupton se ajo luftë nuk mund të ketë zgjidhje nëse plani përfundimtar nga të dyja palët është eliminimi total i armikut.

Tramp është një realist dhe me realizëm të papërpunuar ai po propozon zgjidhje të reja që në pamje të parë duken më zemërthyesit, por që janë të paktën një bazë konkrete mbi të cilën mund të arsyetohet.

Megjithatë, nga Papa nuk vijnë zgjidhje, por thirrje të paqarta për një vëllazëri të pamundur mes dy popujve; apele që kanë një shkallë efektiviteti të barabartë me atë të këngës së kënduar së bashku nga Noa dhe Mira Awad në Sanremo.

Duke përqafuar të njëjtin horizont si Bergolio, dy këngëtarët zgjedhin si mesazhin e tyre Imagine nga Xhan (John) Lennon, i cili, shpreson për eliminimin e feve për paqen: kjo na bën të kuptojmë se ku të çon ai pacifizëm irenik dhe jofetar (sa i trishtuar është Papa në Sanremo, krahasuar me Xhovanotin-Jovanottin).

Tramp dhe Bergolio nuk po rrënjosin për Evropën, sepse njëri mendon për Amerikën e parë dhe tjetri për planetin e gjelbër, me një sy më dashamirës ndaj Afrikës dhe botës së tretë.

Ne, si italianë, mesdhetarë dhe evropianë, nuk do të mund të ishim kurrë plotësisht të njërit apo tjetrit, edhe nëse nënvizojmë lidhjet tona fetare dhe gjeopolitike.

Ne duhet të ndihemi të lidhur me krishterimin pavarësisht Bergolios dhe të bashkohemi me realizmin Trampian pavarësisht Trampit.

Dhe mbeteni italianë, mesdhetarë, evropianë, me realizëm praktik dhe pasion ideal.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit