___.png)
Baku, Azerbajxhan | Në vitin 1848 në Baku ndodhi shpimi i parë i hidrokarbureve. Të cilat tani janë mbi konferencën e Kombeve të Bashkuara për klimën.
Bakuja. Një qytet i themeluar mbi naftë.
Është Bakuja, kryeqyteti i Azerbajxhanit, ku po zhvillohet Cop 29, Konferenca e 29-të e Palëve për Klimën e organizuar nga Kombet e Bashkuara.
I vendosur 28 metra nën nivelin e Detit Kaspik, ajo është selia më e ulët e qeverisë në botë, me pamje nga një gji që të kujton atë të Napolit, siç kujton rruga e dedikuar, e vendosur në qendër.
Një trup ujor i mbyllur dhe i ndotur që po tërhiqet gjithnjë e më shumë. Disa mijëra banorë. Më pas nafta e papërpunuar.
Në Baku, dhe jo në Dallas apo Arabi, shpimi i parë në histori u krye në vitin 1848.
Në vitin 1872 filloi shfrytëzimi tregtar i vendburimeve, duke e bërë zonën e naftës më të madhen në botë.
Nuk kaloi shumë kohë që nafta bruto e tokës mbaroi. Më pas u kalua në det. Dhe nuk është rastësi që një cisternë e shndërruar në muze është ankoruar pak metra larg bregut.
Hidrokarburet e çmuara përfaqësonin dhe ende përbëjnë pasurinë dhe krenarinë e popullit Azerbajxhan.
Pompimi i naftës ka bërë të mundur ndërtimin e ndërtesave të bukura që e bëjnë qytetin e vjetër dhe zonat më në modë një përzierje midis një kryeqyteti evropian dhe Stambollit, me një model zhvillimi që shkel syrin në Dubai. Sipas përcaktimeve të gjeografëve, jemi në Azi.
Gjiri i Bakut që ngjan me atë të Napolit, qytetet të cilat janë binjakëzuar.
Një regjim autoritar, i pamëshirshëm ndaj kundërshtarëve politikë, por i aftë për të punuar në hije, vite dritë larg brutalitetit të Egjiptit, Azerbajxhani, një ish-republikë sovjetike, është shtëpia e lojtarëve të shahut, si kampioni Garry Kasparov, tani në mërgim.
Në skenën ndërkombëtare Azerbajxhani lëviz falë urisë për energji të botës moderne.
Italia është klienti i parë: Bakuja shpërndan deri në 57% të eksporteve të saj të naftës në Gadishull, shkruan në një raport nga grupi i ekspertëve për klimën Ecco.
Jo vetëm kaq: Azerbajxhani eksporton rreth 20% të prodhimit të gazit në vend dhe është bërë qendrore në strategjinë e qeverisë së kryeministres italiane Xhorxha Meloni (Giorgia Meloni), e cila, pas hezitimit, përfundimisht do të jetë atje në Samitin e Liderëve të Cop29.
“Azerbajxhani po fokusohet gjithnjë e më shumë në shitjen e gazit të tij në vendet evropiane, përfshirë Italinë, duke vendosur marrëdhënie politike dhe ekonomike që varen nga bashkëpunimi energjetik”, shkruan Ecco.
Dëshira për të zgjeruar bashkëpunimin energjetik mes dy vendeve kalon përmes synimit për të dyfishuar gazsjellësin Trans Adriatic Pipeline (Tap), i cili mbërrin në Melendunjo (Melendugno), në Salento, dhe duhet të shkojë nga një kapacitet prej 10 në 20 miliardë metra kub në vit.
Projekti është në qendër të një memorandumi mirëkuptimi të nënshkruar në vitin 2022 midis Komisionit Evropian dhe Bakusë.
Pozicioni i Italisë për çështjen e Nagorno-Karabakut, rajoni i pavarësisë në qendër të dy mosmarrëveshjeve të përgjakshme territoriale me Armeninë, ndikohet nga interesat ekonomike në rrezik.
Jo dyfishimit të gazsjellësit Tap.
“Por rritja e kapacitetit të transportit të TAP-it nuk duket e justifikuar brenda skenarëve që shohin Italinë dhe Europën të ndjekin një rrugë në përputhje me objektivat kombëtare dhe europiane të klimës për vitin 2030, si dhe me angazhimet ndërkombëtare të Marrëveshjes së Parisit”, shkruan sërish Ecco.
Këto janë, vijon studimi, investime që projeksionet nuk i konsiderojnë fitimprurëse.
Ngritja e një marrëdhënieje të fokusuar në gaz me Azerbajxhanin pa dhënë masa për të mbështetur diversifikimin ekonomik do të thotë të dënosh vendin kaukazian me një të ardhme me të ardhura të pasigurta dhe në rrezik, me pasoja në qëndrueshmërinë e buxhetit dhe shëndetin ekonomik të eksportuesit.
Sugjerimi është që Italia, si partneri kryesor tregtar, duhet të promovojë masa që mund të shoqërojnë procesin e diversifikimit ekonomik të Azerbajxhanit, për shembull nëpërmjet aktivizimit të formave të reja të diplomacisë ekonomike dhe industriale për identifikimin e projekteve me emetim zero që mund të inkurajojnë zhvillimin e sektorëve alternativë ndaj sektorit të naftës dhe të planifikimit afatgjatë.
Nuk është hera e parë që COP-të, konferencat për klimën, përdoren si një mundësi takimi për të diskutuar interesa shumë larg atyre mjedisore.
Dhe ditët e fundit doli se kreu i delegacionit të Azerbajxhanit Elnur Soltanov kishte përdorur pozicionin e tij për të bërë marrëveshje për lëndët djegëse fosile, duke ringjallur temën (e lashtë) të mundësisë për të organizuar konferenca në shtetet që kanë ndërtuar mbi naftën dhe gazin.
Nga z. Erton Duka.
© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox
Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit
Commentaires