BERLUSKONI PËRTEJ FASADËS.

Nga z. Marcello Veneziani (filozof italian). Cila është trashëgimia njerëzore që lë pas z. Silvio Berluskoni? E di që trashëgimia materiale nga njëra anë, trashëgimia politike nga ana tjetër janë temat qendrore mbi të cilat përqendrohet vëmendja e të gjithëve.

Por duhet të pyesim veten edhe për z. Berluskoni në një nivel më personal, më intim dhe më universal, përtej fasadës. Predikimi i Imzot Delpinit e përshkruan në mënyrë të përsosur humanitetin e z. Berlusconi, dhe shprehu, me delikatesë të mprehtë, keqardhje ndaj të lumturve, optimistëve, dashamirëve të jetës.

Është e lehtë dhe e detyrueshme të kesh mëshirë për të pakënaqurin, të mundurin nga jeta, të dëshpëruarin. Por është më e vështirë të mëshirosh optimistët, argëtuesit, nxitësit e gëzimit, jo vetëm për përdorim personal.

Sepse optimizmi i buzëqesh jetës, por jeta nuk është e përjetshme. Sepse optimizmi bazohet në fundin e lumtur, dhe ne e dimë se si përfundon. Pavarësisht paraqitjes, z. Berluskoni ishte një katolik, dhe një besimtar nga optimizmi; sepse nuk mundi dhe nuk donte të mendonte se gjithçka do të përfundonte kështu; dhe prandaj parajsa, jeta e përjetshme, ringjallja - për të cilat ai bëri aq shumë shaka - ishin bindja se gëzimi vazhdonte edhe pas lojës së jetës, në dhomat e zhveshjes së përjetshme pas lojës.

Optimizmi është gënjeshtar dhe z. Berluskoni ishte optimist edhe në këtë. Optimizmi martohet me iluzionet dhe trillimet në mënyrë që të mos dorëzohet ose të bëhet melankolik; dhe ai praktikonte iluzione dhe trillime.

Megjithatë, optimizmi është një motor i shkëlqyer i jetës, një energji e fuqishme, sepse të bën të mendosh se asgjë nuk është e pamundur, gjithçka është brenda mundësive, përfshirë ëndrrat.

Z. Berluskoni nuk ishte një kapitalist si të tjerët. Ai nuk ishte një kalvinist, rigoroz dhe i zymtë, ai nuk kultivoi etikën protestante për të cilën shkroi Ueberi (Weber), në të vërtetë ai mezi kultivoi etikë, rregulla.

Ai nuk ishte as si ata katolikë lombardë jansenistë, siç ishte z. Manxoni (Manzoni), për shembull, apo si ata pietistët e ashpër; ai nuk kishte mendime të zymta, nuk e konsideronte vuajtjen dhe sakrifikonte portalet e shpëtimit. Ai kishte kapur anën “b” të katolicizmit, gëzimin e të jetuarit, kënaqjen e mëkateve, përdorimin shfajësues të rrëfimit, bukurinë e jetës, të figurave, të trupave, të dritës, të buzëqeshjes.

Ai ishte një egocentrist kolosal, por nuk praktikonte kopraci, e donte veten edhe nëpërmjet të tjerëve, i pëlqente duke u pëlqyer, jepte për të marrë dashuri dhe admirim në këmbim.

Nga pikëpamja njerëzore, z. Berluskoni kishte – bashkë me veset dhe defektet e tij të njohura – një bujari, një humanizëm të panjohur për kapitalistët e mëdhenj, madje edhe më të famshmit tanë, nga z. Xhani Anjeli (Gianni Agnelli), te Karlo De Benedeti (Carlo De Benedetti), për të dhënë dy shembuj të mrekullueshëm.

Për sa i përket etikës, le ta lëmë të qetë. Dhe sa për bujarinë, ne nuk flasim për të… Dhe po ashtu simpatia, humanizmi, dashamirësia. Nga asnjëri prej tyre nuk mund të thuhet se çfarë kanë thënë shumë për z. Berluskonin, jo vetëm përfituesit e drejtpërdrejtë - prej të cilëve kishte shumë - por edhe njerëzit e thjeshtë, ose ata që patën një kontakt apo episod të shkurtër me të.

Të gjithë “mjeshtrat” e mëdhenj kanë dollapë të mëdhenj plot me skelete. Por z. Berluskoni kishte të tjerë pranë atyre kabineteve, plot dhurata për të tjerët. Po, sigurisht, bamirësia nuk duhet të ngatërrohet me lëmoshën, dashuria për njerëzimin nuk përbëhet nga gjeste madhështore siç janë dhuratat e dhuruara nga sovranët për hirin dhe madhështinë.

Por në mungesë të apostujve dhe misionarëve të bamirësisë dhe humanizmit, jo vetëm me fjalë, mes figurave publike dhe të biznesit, të paktën z. Berluskoni ishte i madh në atë nivel.

Duke kapur tek z. Berluskoni këtë dëshirë të pandërprerë për të dashur, dhe për t'u dashuruar, megjithë narcizmin e tij, të jetuarit në një festë të përjetshme, të gëzueshme, dhe plot mrekulli, në të cilën donte të ishte protagonist dhe regjisor, dhurues dhe animator, Kryepeshkopi i Milanos e kuptoi më pas fundshmërinë e tij, misterin e përmbushjes së një jete, që në fund ai paraqitet para Zotit, dhe për të, si për të gjithë të tjerët, është e nevojshme mëshira.

Ky është “niveli” i vërtetë (Totò dixit).

E gjithë jeta e Berluskonit ka qenë një luftë për të hequr vdekjen dhe paraardhësin e saj, pleqërinë, shkruam një ditë më parë. Një dëshirë për të anuluar, jo për të parë, vdekjen.

Në këtë aspekt do t'ju tregoj një episod të vogël. Një herë, për shkak të ditëlindjes së tij të 75-të, i ofrova z. Berluskonit një intervistë krejtësisht të ndryshme nga ato të zakonshmet. Ishte koha kur sulmet për historitë e tij erotike u shumuan, dhe nuk kisha ndërmend ta intervistoja për ta mbrojtur apo për ta temjanuar.

Me një naivitet të pakujdesshëm – e kuptoj – propozova të flisja për atë që e shtyu në atë drejtim. Me fjalë të tjera, të flasësh për pleqërinë që po afron, të duash të heqësh qafe vdekjen përmes festës, lojës dhe seksit; me pak fjalë, për të nxjerrë në pah motivet “njerëzore” që e shtynë në atë drejtim, ndoshta duke kërkuar falje për disa teprime.

Madje vajta në mënyrë të pamatur, për t'i sugjeruar në një letër, temat që mund të kishte prekur, duke u ndalur në anën njerëzore, psikologjike të brishtësisë, tensionet nga të cilat donte të çlirohej.

Zakonisht në intervistat me të fuqishmit ndodh e kundërta, janë të fuqishmit që i sugjerojnë pyetjet, apo i përcjellin ato. Z. Berluskoni më telefonoi dhe me mirësjellje e refuzoi propozimin tim, ai tha se ishte në dispozicion për një intervistë të gjerë, por një lloj tjetër, le të themi falje.

E falënderova por refuzova kundërofertën, nuk më interesonte të isha zëdhënësi, megafoni i linjës së tij mbrojtëse. Nuk ishte, për më tepër, një intervistë gazetareske që i propozova.

Nuk pranoi t'i thoshte vetes pa perde, të ishte sa më i sinqertë, dhe të tregonte anën e dobët; sepse në realitet nuk pranoi të përballej me vdekjen, pleqërinë.

Me atë rast m'u kujtua një tjetër telefonatë e tij, e para që më bëri: Nuk kisha shumë, nuk shkova kurrë në shtëpitë e tij, ftesën e tij verore në Vilën Kertoza (Villa Certosa) ia refuzova, ndërsa isha larg tij, në Sardenja.

Shkova në Pallatin Granxioli (Palazzo Grazioli), por në katin e sipërm, për darkë te Princi Karavita. Ishte në fillim të zbritjes së tij në fushë, dhe unë shkrova në l'Indipendente se partisë së tij të sapolindur i mungonte shpirti.

Z. Berluskoni më siguroi se po mendonte për këtë, dhe për ta vërtetuar, më dha një pamje paraprake të himnit që kishte porositur. Për të shpirti lind, ose lindi, nga himni… jo ajo që ke brenda, por aftësia për të kapur ndjenjat e njerëzve të tjerë me muzikë. Ai e donte jetën, i shmangej vdekjes, dhe madje donte të organizonte një festë me bandën për shpirtin e tij. Copyright | Agjencia Telegrafike Vox