BETEJA SIMBOL E UKRAINËS NUK NXJERR FITIMTAR AS ZELENSKIN AS PUTININ.

Nga z. Dario Prestigiacomo. Flamujt rusë duket se tani “po valëviten në shenjë fitoreje” në Bakhmut, qytetin në lindje të Ukrainës ku prej 9 muajsh po zhvillohet një betejë, që ka lënë dhjetëra mijëra viktima në fushë. Një betejë në të cilën presidenti ukrainas ka ngritur qëllimisht paraprakisht dhe që tani mund të rezultojë të jetë një fillim i keq, për kundërsulmin e shumëpritur. Por suksesi i mundshëm rus në këtë qendër të vogël, tashmë të shkretë të Donbasit, mund të shndërrohet gjithashtu në një humbje për z. Vladimir Putin, në frontin e brendshëm. Roli i Wagnerit. Në fakt, flamuri i Moskës u soll në Bakhmut nga mercenarë të Grupit Uagner, udhëheqësi i të cilit, Jevgeni prigozhin (Yevgeniy Prigozhin), thuhet se është në një kurs përplasjeje me kreun e Kremlinit sipas burimeve të ndryshme. Ajo që deri dje quhej “kuzhinieri i Putinit” (në lidhje me kontratat bujare publike për kompaninë e tij të hotelierisë), tani mund të jetë kundërshtari i parë vendas i carit rus. Grupi Uagner njoftoi tashmë dje se kishte pushtuar Bakhmutin, por u deshën disa orë para se Moska të konfirmonte zyrtarisht deklaratat e njerëzve të z. Prigozhin. Pas një shënimi të shkurtër nga Ministria ruse e Mbrojtjes, ishte vetë z. Putin që donte të uronte njerëzit e Uagner. Një vlerësim që duket se nuk e ka zbutur liderin e grupit të mercenarëve, i cili postoi një mesazh zanor në “Telegram” për të ngacmuar Kremlinin: “Gjatë pushtimit të Artyomovsk (emri rus për Bakhmutin), praktikisht asnjë nga Ushtria nuk na ndihmoi”, tha z. Prigozhin. Me fjalë të tjera, nëse Bakhmuti ra, kjo është merita e Uagnerit, jo e z. Putin. E kushtëzuara është e detyrueshme: ekziston ende një vello misteri që rrethon kapjen e supozuar të qytetit. Duke folur gjatë vizitës së tij në takimin e “G7” në Hiroshima, z. Zelenski dukej se e kishte pranuar humbjen: “Nuk ka mbetur asgjë në Bakhmut, ata kanë shkatërruar të gjitha ndërtesat. Tani për tani, Bakhmut ekziston vetëm në zemrat tona”, tha ai në përgjigje të gazetarëve. Një pranim i mohuar më vonë nga vetë presidenti ukrainas: “Deri më sot, Bakhmut nuk është i pushtuar nga Federata Ruse: nuk ka dy ose tre interpretime të këtyre fjalëve”. Menjëherë pas kësaj, burimet në ushtrinë e Kievit donin të mohonin gjithashtu kapjen e qytetit nga rusët: “Pavarësisht se ne tani kontrollojmë një pjesë të parëndësishme të Bakhmutit, rëndësia e mbrojtjes së tij nuk e humbet rëndësinë e saj”, dhe “Ne vazhdojmë duke përparuar nga krahët në periferi të qytetit”, tha gjenerali Oleksandër Sirski (Oleksandr Syrskyi). Cilado qoftë situata reale në terren, sigurisht që sot nuk ka asgjë tjetër përveç rrënojave në Bakhmut. Dhe trupat e Grupit Uagner mbeten në avantazh të qartë në kontrollin e kësaj pjese të territorit. Një tjetër gjë është të përcaktohet nëse marrja e qytetit do të ketë efekte të rëndësishme në të ardhmen e konfliktit. Deri më tani, strategët e Kievit dhe ata të Moskës, kanë nënvizuar se Bakhmut në vetvete ka pak rëndësi: rëndësia e tij diktohet nga pozicioni i tij, i cili mund t'i lejojë trupat ruse të lëvizin më lehtë drejt dy qyteteve më të mëdha në rajonin e Donetsk - Kramatorsk dhe Sloviansk. Përballë humbjeve në fushën e trupave ukrainase, disa ekspertë të Pentagonit dhe të NATO-s kanë sugjeruar muajt e fundit në Kiev që të braktisin llogoret e Bakhmutit, dhe të zhvendosin rezistencën diku tjetër, në mënyrë që të mbrohen zonat e Donbasit, me më shumë shanse suksesi ende në duart e Ukrainës. Megjithatë, për z. Zelenski, mbrojtja e Bakhmutit me kalimin e kohës ka marrë një vlerë më shumë politike sesa rreptësisht ushtarake. Nga njëra anë, të vazhdosh rezistencën do të thotë të vazhdosh të dobësosh ushtrinë ruse. Nga ana tjetër, lideri ukrainas ka shprehur vazhdimisht frikën se një fitore e Moskës në Bakhmut mund të shtyjë komunitetin ndërkombëtar dhe gjithashtu pjesë të establishmentit ukrainas të bëjnë presion për të arritur një traktat paqeje. Drita jeshile e fundit e SHBA-së për të dërguar “F16” në Ukrainë, për të kryer kundër-ofensivë, mund ta ketë bindur z. Zelenski të braktisë bastionin e Bakhmutit, pa e gjetur veten të detyruar të hyjë në ndonjë bisedë paqeje me Moskën, përpara se të rimarrë kontrollin mbi territoret e humbura gjatë konfliktit. Nga ana tjetër, disfata rrezikon të ketë pasoja në moralin e trupave, ashtu siç thotë Kievi se është gati të nisë një kundërofensivë. Ndryshe nga Rusia, e cila në vend të kësaj, mund të pretendonte pushtimin e parë në fushë, pas disa muajsh ngërçi. Për udhëheqësin e Kremlinit, do të jetë gjithashtu e rëndësishme të minimizohet roli i Grupit Uagner. Ndikimi politik i z. Prigozhin në Rusi po rritet, gjë që nuk është një lajm i mirë për presidentin rus. Ndoshta, për një herë të vetme, z. Putin mund të qëndrojë i lidhur me qëndrimin e z. Zelenski, me shpresën se rezistenca ndaj Bakhmutit do të vazhdojë edhe për ca kohë. Koha e mjaftueshme për të reduktuar fuqinë e zjarrit të Grupit Uagner në fushën e luftës në Ukrainë.