___.png)
SI E MBYT KINA DISIDENCËN PA NJË KGB APO STASI TË SAJËN?
- Agjencia Telegrafike Vox
- Feb 17, 2024
- 5 min read
Nga gazeta Ekonomisti (The Economist).
Londër, Britani e Madhe | Është menduar shumë për ta bërë Muzeun e Policisë së Pekinit një atraksion miqësor për familjen.
I vendosur në një rezidencë klasike pranë sheshit Tiananmen, muzeu është i madh për heroizmat e luftës kundër krimit.
Kutitë e xhamit tregojnë armë të përdorura nga policia kineze.
Një model i një qeni policie ka një jelek antiplumb, një helmetë të stilit komando, dhe çizme mbrojtëse në putrat e tij.
Gjatë festave hënore-vitit të ri, një ditë jave e fundit gjeti prindër dhe fëmijë duke admiruar shfaqjet për helikopterët e policisë, skuadrat e drogës, patrullat e trafikut, dhe oficerët kibernetikë, që e mbanin internetin “të shëndetshëm”.
Represioni politik fiton një përmendje kalimtare - por në një seksion historik.
Një fotografi e vjetër tregon studentë protestues duke u arrestuar nga agjentë me rroba civile, dekada përpara se Partia Komuniste të merrte pushtetin.
Të gjesh të kundërtën e atij muzeu – një vend që simbolizon anën e errët të shtetit policor – nuk do të ishte një detyrë e drejtpërdrejtë.
Kina nuk ka ekuivalent të drejtpërdrejtë të KGB-së të epokës sovjetike, që do të thotë, një agjenci sekrete të policisë, me ushtri oficerësh.
Nuk ka asgjë në Pekin si ndërtesa Lubjanka (Lubyanka) e KGB-së, një burg famëkeq në qendër të qytetit, emri i të cilit ngjalli frikë në zemrat e moskovitëve.
Me gjithë këtë, protestat politike kundër sundimit të Partisë Komuniste janë jashtëzakonisht të rralla.
Kjo për shkak se partia ka ndërtuar shtetin më të aftë të mbikëqyrjes në histori, argumenton “Shteti Sentinel: Mbikëqyrja dhe mbijetesa e diktaturës në Kinë”, një libër i ri nga z. Mishin Pei (Minxin Pei).
Sistemi i “represionit parandalues” i Kinës është krijuar për të penguar, zbuluar, dhe frustruar kritikët e sundimit njëpartiak, përpara se të organizohen ose veprojnë, shkruan z. Pei, nga Kolegji Claremont McKenna, në Kaliforni.
Pjesërisht, kjo përfshin mjete të teknologjisë së lartë, që janë të njohura në mbarë botën, nga kamerat për njohjen e fytyrës, dhe lexuesit e targave të automjeteve, deri te pajisjet e gjurmimit të telefonave celularë.
Muret e zjarrit dixhital rrethojnë internetin e Kinës, dhe algoritmet monitorojnë shërbimet e mesazheve, dhe komentet në internet.
Kaloni një vijë të kuqe të padukshme dhe policia së shpejti do të godasë derën.
Për një masë të mirë, libri peshon potencialin e një “sistemi social-kredi” ende të papërfunduar, që u cakton qytetarëve pikë për sjelljen shoqërore (sociale) dhe kundërshoqërore (antisociale) në biznesin dhe jetën e tyre private.
Megjithatë, z. Pei sugjeron se pajisjet nuk mund të shpjegojnë suksesin e Kinës në shtypjen e disidencës.
Kjo, argumenton ai, shpjegohet kryesisht nga rrjetet e mbivendosura të qenieve njerëzore tërësisht analoge.
Shumica e këtyre nuk janë frikacakë me kohë të plotë. Kur ra Muri i Berlinit në vitin 1989, Gjermania Lindore punësoi një oficer të Stasit për çdo 165 qytetarë.
Kina do të kishte nevojë për 8.5 milionë policë sekretë, për të përputhur këtë raport, por në fakt përdor një pjesë të vogël të këtij numri.
Ministria e Sigurimit të Shtetit, agjencia kryesore e spiunazhit civil të Kinës, merret me spiunazhin jashtë shtetit, dhe kundërzbulimin e brendshëm.
Degët e MSS në të gjithë vendin shikojnë të huajt, kinezët me lidhje jashtë shtetit, dhe pakicat etnike me lidhje ndërkufitare, ose një profil ndërkombëtar, duke përfshirë tibetianët dhe ujgurët.
Agjentët e sigurisë shtetërore kanë fuqi të frikshme, për të frikësuar dhe ndaluar objektivat pa akuzë.
Por MSS-ja është relativisht e vogël dhe ka “fushë të kufizuar në lidhje me mbikëqyrjen e brendshme”, thekson libri.
Një agjenci më e rëndësishme e policisë sekrete fshihet brenda Ministrisë së Sigurisë Publike, shërbimi i rregullt policor i Kinës, shkruan z. Pei.
Kjo forcë brenda një-force njihet si njësia e mbrojtjes politike të sigurisë (shkurt ZHENGBAO).
Numri i përgjithshëm i policëve kinezë nuk bëhet publik, por mendohet se është mbi 2 milionë.
Duke u mbështetur në vjetarët dhe botimet provinciale, bashkiake dhe të qarkut, Z. Pei vlerëson se 3-5% e të gjithë policisë punon për Zhengbao-n në nivel kombëtar dhe lokal.
Kjo është e barabartë me 60000-100000 oficerë Zhengbao, ose një për çdo 14000-23000 qytetarë.
Ata plotësohen nga WENBAO, një njësi policore që vëzhgon institucionet kulturore dhe arsimore, veçanërisht universitetet.
Një tjetër organ elitar është Komisioni i Çështjeve Politike dhe Juridike, një organ partiak.
Ai drejton operacionet e mbikëqyrjes dhe zyrat e mirëmbajtjes së stabilitetit, të ngarkuara me mbytjen e grevave dhe protestave përpara se të fillojnë.
Një agjenci e fuqishme, ajo mbikëqyr politikën e sigurisë në përgjithësi, dhe kontrollon policinë, dhe zyrtarët ligjorë, për besueshmërinë politike.
Kina nuk ka nevojë për një agjenci të policisë sekrete me miliona oficerë, sugjeron libri.
Kjo për shkak se gjendja e saj e mbikëqyrjes mbështetet në shtylla të tjera, që ofrojnë ndihmë me kohë të pjesshme, por të paçmueshme.
E para janë oficerët e rendit në komisariatet e lagjeve.
Në propagandën kineze, nuk ka asgjë të keqe për një polici të tillë. Ata janë heronjtë e vendlindjes, që luftojnë krimin dhe mbajnë publikun të sigurt.
Por gjurmimi i mospajtimeve politike, apo pakënaqësisë publike, është gjithashtu puna e tyre.
Betimi i policisë përmend mbështetjen e udhëheqjes absolute të Partisë Komuniste, përpara se ajo të flasë për mbrojtjen e publikut.
PUNA E POLICISË QË NUK U TREGOHET FËMIJËVE.
Komisariateve të policisë u kërkohet të monitorojnë personelin kryesor, një term zyrtar për miliona kinezë me dosje policie, duke përfshirë ish-të dënuar dhe të dyshuar për krime, por, edhe ata që konsiderohen kërcënim për sigurinë e shtetit.
Stacionet e policisë vëzhgojnë gjithashtu miliona të tjerë individë me status kyç, një grup që përfshin aktivistë të të drejtave, besimtarë fetarë, dhe njerëz që i bëjnë kërkesë qeverisë për korrigjim ligjor.
E gjithë kjo përfshin një shtyllë të dytë të shtetit të mbikëqyrjes: informatorët.
Z. Pei citon dokumente, në të cilat, qeveritë e qytetit dhe distriktet e policisë mburren se kanë rekrutuar korrierë ekspres, shitës, roje sigurie, nëpunës hotelesh, dhe menaxherë ndërtesash, si informatorë.
Shiani (Xi'an), një qytet perëndimor, raportoi dikur se një në 12 taksistë të qytetit, punonin për policinë.
Universitetet raportojnë se fakultetet e huaja, dhe studentët ujgurë janë nën vëzhgim të ngushtë, falë studentëve të rekrutuar për të spiunuar mësuesit dhe shokët e klasës.
Miliona më shumë anëtarë të partisë, dhe vullnetarë të komunitetit, u kërkohet të raportojnë akte të dyshimta, si dhe kolegë dhe fqinjë të pakënaqur me autoritetet.
Sistemi lufton krimin dhe mbron monopolin e partisë mbi pushtetin: asnjë vijë e qartë nuk i ndan këto dy detyra.
Ky kompleksitet i përshtatet partisë. Ajo ka sy dhe veshë kudo, ndërsa shmang një KGB të pavarur kineze, ose STAS që mund të alarmojë publikun, ose të bëhet shumë i fuqishëm për t'u kontrolluar.
Shteti mbikëqyrës i Kinës, rezulton, se është fshehur në pamje të qartë.
Nga z. Erton Duka.
© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox
Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit
Comments