PERËNDIMI DHE KËRCËNIMI I PUTINIT.

Nga z. Gabriele Çekia (Checchia)*.

Romë, Itali | Ka shenja të shumta dhe shumë alarmante në lidhje me seriozitetin e situatës aktuale: deklaratat e fundit nga një burim gjerman (ministri i Mbrojtjes, shërbimet “inteligjente”.....) në lidhje me mundësinë e një sulmi rus ndaj një vendi evropian të NATO-s brenda 5-8 vitet e ardhshme; deklaratat e fundit të kryetarit të Komitetit të Inteligjencës së Dhomës së Përfaqësuesve - republikani Maik Tërnër (Mike Turner) - në lidhje me kërcënimin për sigurinë kombëtare amerikane që rrjedh nga nismat e fundit ruse në hapësirë; zhvillimet e fundit në terren karakterizohen nga suksese të rëndësishme taktike të Moskës në frontin ukrainas (më së fundmi me ripushtimin e Adiivkës në fund të luftimeve të ashpra).

Nevoja urgjente dhe urgjenca që Evropa të pajiset me aftësitë e veta parandaluese dhe mbrojtëse kundër synimeve të Kremlinit rrjedh nga kjo, aq më tepër në dritën e deklaratave të fundit të z. Danlld Tramp (Donald Trump), në lidhje me një shkëputje të mundshme të SHBA nga NATO, në rast të kthimit të tij në Shtëpia e Bardhë, pas zgjedhjeve presidenciale në vjeshtën e ardhshme.

Në përvjetorin e dytë të fillimit të agresionit rus kundër Ukrainës (me Putinin më mjeshtër i fushës në vendin e tij se kurrë, aq më tepër pas eliminimit të figurës së guximshme të z. Aleksei Navalni) në thelb është kontinenti ynë që e gjen veten, për të gjitha arsyet më lart, si të thuash në vijën e parë.

KONFERENCA E MYNIHUT.

Nuk është rastësi që, nëse vetëm një vit më parë, të gjithë sytë ishin përqendruar në Konferencën e Sigurisë së Mynihut mbi të ashtuquajturin plan kinez të paqes për Kievin, me shpresën, që për fat të keq deri më sot ka rezultuar iluzore, se Kina mund të ushtrojë disa presione ndaj z. Putin, sot është përgjegjësi e Evropës të veprojë për të garantuar sigurinë e saj (natyrshëm në bashkëpunim me NATO-n) dhe atë të rajonit në tërësi.

Me fjalë të tjera, siguria dhe mbrojtja duhet të kthehen në krye të agjendës evropiane, por seriozisht.

Ky është mesazhi që doli me forcë edhe nga edicioni më i fundit i Konferencës së Mynihut të mbajtur këtë vit në Bayerisher Hof, si dhe nga takimi i Ministrave të Jashtëm të G7-ës të mbajtur mënjanë nën presidencën e z. Antonio Tajani si përfaqësues i vendi që mban presidencën e rradhës të G7-ës.

Ka qenë vetë presidenti ukrainas Volodimir Zelenski, i pritur në Mynih nga të pranishmit me “ovacione në këmbë”, i cili, ka vënë në pikëpyetje vendet evropiane.

“Ndoshta ka ardhur momenti për Evropën në të cilën çështja e nenit 5 të Traktatit të NATO-s (d.m.th. ai vendimtar për detyrimin e mbrojtjes kolektive të një aleate që e gjen veten nën sulm nga një shtet i tretë) nuk është më një çështje për Uashingtonin, por për kryeqytetet evropiane.”

E tha z. Zelenski nga skena në Mynih me një formulë më të qartë. Ne duhet ta bëjmë sigurinë realitet përsëri në vitin 2024, sepse, vazhdoi z. Zelensky, nëse nuk veprojmë, z. Putin do t'i bëjë vitet e ardhshme katastrofike edhe për kombet e tjera.

Kancelari Sholc (Scholz), ndër të tjera, u pajtua me të, dhe u shpreh si vijon në lidhje me këtë: “Pavarësisht se si përfundon lufta e Rusisë në Ukrainë, apo rezultati i zgjedhjeve të ardhshme në të dy anët e Atlantikut, një gjë është e qartë: ne evropianët duhet të shqetësohemi shumë më tepër me sigurinë tonë.”

Propozimi i paraqitur në Mynih nga Presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen për të vendosur - nëse konfirmohet, pas zgjedhjeve evropiane qershorin e ardhshëm, në krye të ekzekutivit të komunitetit - një Komisioner Evropian për Mbrojtjen, shkon në të njëjtin drejtim: pozicion që është shtuar ndjeshëm, i cili, mund t'i besohej një përfaqësuesi të një vendi anëtar të zonës së Evropës Lindore.

Është një propozim shumë inovativ, ashtu siç e kërkon momenti, me të cilin, ministri Tajani tha se ishte plotësisht dakord.

Ndërsa, në të njëjtën kohë, saktësoi në mënyrën e duhur (në përputhje me orientimet e shprehura disa herë në këtë drejtim nga kryeministrja Meloni) se NATO dhe europiani i mbrojtjes nuk duhet të jetë në konflikt me njëri-tjetrin, dhe se një ushtri e ardhshme evropiane do të jetë në gjendje të forcojë peshën dhe rolin e Evropës në aleancën Atlantike.

Në thelb në të njëjtën linjë është edhe Sekretari i Përgjithshëm i Aleancës Atlantike, Jens Stoltenberg, i pranishëm në Mynih.

Unë jam në favor, tha ai, për përpjekje më të mëdha plotësuese midis BE-së dhe NATO-s, por NATO (dhe duket e vështirë të mos pajtohesh) mbetet gur themeli i sigurisë evropiane.

Z. Stoltenberg shtoi se nuk është mirë që BE-ja të konkurrojë në këtë nivel me NATO-n, por von der Leyen për fat të mirë ishte shumë e qartë për këtë çështje.

MBËSHTETJE PËR KIEVIN.

Kishte një pikë lidhjeje mes diskutimeve të zhvilluara në kuadër të Konferencës së lartpërmendur të Mynihut, në të cilën, Shtetet e Bashkuara ishin të pranishme edhe këtë vit, duke konfirmuar rëndësinë që Shtëpia e Bardhë i jep ngjarjes, me zëvendëspresidenten Këmellë Heris (Kamala Harris) dhe me Sekretarin e Shtetit Blinken - dhe ato të mbajtura si pjesë e takimit anësor të Ministrave të Jashtëm të G7-ës - nënpresidenca e parë italiane.

Në fakt, ajo që u shfaq ishte bindja e përbashkët në lidhje me domosdoshmërinë (dhe, do të thosha, detyrën morale) për të mos braktisur Kievin në fatin e tij.

Kjo vlen veçanërisht për takimin jozyrtar të G7-ës në nivel të Ministrave të Jashtëm me pjesëmarrjen e homologut të tyre ukrainas, Dmitro (Dmytro) Kuleba.

Takimi u hap, me propozimin e zëvendëskryeministrit dhe ministrit Tajani, me një minutë heshtje për të nderuar z. Aleksei Navalni, e ndjekur nga një ftesë drejtuar Kremlinit nga vetë G7 për t'i dhënë fund persekutimit të papranueshëm të disidencës politike, si si dhe shtypjen sistematike të lirisë së shprehjes dhe kufizimin e padrejtë të të drejtave civile.

Për rëndësinë prioritare që i japin krerët e diplomacisë së G7-ës çështjes së Ukrainës, dëshmon ndër të tjera kalimi i deklaratës së bërë për shtyp nga z. Antonio Tajani, në cilësinë e presidentit të takimit, me të cilën, ai shprehet se fakti që Ministrat e Punëve të Jashtme të G7-ës -përveç nënvizimit edhe një herë se lufta e agresionit të Rusisë kundër Ukrainës përbën një shkelje të qartë të vetë parimeve të Kartës së Kombeve të Bashkuara - përsërisin vendosjen e tyre të palëkundur për të vazhduar mbështetjen e Ukrainës në mbrojtje të lirisë, sovranitetit, pavarësisë dhe integritetit territorial të saj brenda kufijve të saj të njohur ndërkombëtarisht, dhe vlerësojnë rezistencën dhe këmbënguljen e jashtëzakonshme të Ukrainës.

Zëvendëskryeministri dhe ministri Tajani shton në deklaratën e tij se anëtarët e G7-ës konfirmuan gjithashtu se, së bashku me partnerët ndërkombëtarë, po bëjnë përparim të shpejtë me Ukrainën në angazhimet dhe marrëveshjet specifike, dypalëshe dhe afatgjata të sigurisë.

Ata shprehën gjithashtu vendosmërinë e tyre për të vazhduar koordinimin me partnerët për të ofruar mbështetje ushtarake, financiare, politike, humanitare, ekonomike për zhvillimin e Ukrainës dhe popullit të saj, si dhe për të forcuar sanksionet kundër Rusisë dhe atyre që mbështesin materialisht luftën e saj.

Në thelb, siç theksoi z. Françesko Bekis (Francesco Bechis) në një artikull të fundit në gazetën Lajmëtari (Il Messaggero), ajo kalon nga tavolina katrore e takimit të G7 (që natyrisht trajtoi edhe tema të tjera: nga ato që lidhen me krizën e Gazës deri te shqetësimet e përsëritura për përshkallëzimi i fuqisë bërthamore iraniane) te rinisja e ndihmës perëndimore për Ukrainën në luftë.

Dhe nëse është vetë z. Tajani që saktëson se nuk jemi në luftë me Rusinë, mbështetja italiane për Ukrainën e sulmuar mbetet e patundur.

Nga njëra anë, me paketën e tetë të ndihmës me municione të mbrojtjes ajrore të kërkuara me këmbëngulje nga Kievi (paketë e cila, sipas asaj që parashikoi z. Tajani në Mynih, tani është në rrugë e sipër); nga ana tjetër, përmes një marrëveshjeje dypalëshe sigurie ndërmjet Italisë dhe Ukrainës, të cilën, sipas asaj që dimë, kryeministrja Meloni është gati ta nënshkruajë me presidentin Zelenski në javët në vijim.

Kjo është një marrëveshje, e zhvilluar në një nivel teknik në konsultim me palën ukrainase, e cila, bie nën ombrellën e G7-ës, jo e ndryshme në thelb me ato të nënshkruara me Ukrainën nga Franca dhe Gjermania me rastin e vizitave të fundit të presidentit Zelenski në Paris dhe Berlin.

Është një marrëveshje që kryeministrja jonë e ka përzemër - në përputhje me mbështetjen e saj të vazhdueshme për kauzën ukrainase - dhe të cilën, sipas burimeve të shtypit, ajo mund të vendosë ta nënshkruajë personalisht gjatë vizitës së tij të afërt në Kiev.

Koha ka rëndësi….

Koha në këtë rast në fakt ka rëndësi, dhe jo pak.

Ndërsa në Evropë, vërehet nga shumë anë, bie në sy i panjohuri Tramp dhe ai i një ndalimi të mundshëm të furnizimeve amerikane me armë në Kiev, aleatët (si në BE, G7 dhe NATO) në fakt tashmë po punojnë për një plan B: një mekanizëm mbështetës autonom, pjesë e të cilit do të jetë edhe Italia.

Dhe - duke konfirmuar besueshmërinë e fituar nga qeveria dhe vendi ynë edhe në këtë front - vetë Italia do të presë në Romë vitin e ardhshëm konferencën ndërkombëtare për rindërtimin e Ukrainës.

Një moment me fjalë të tjera, ai që po përjetojmë, në të cilin - në lidhje me qëndrimin tonë ndaj Rusisë së Putinit (jo më i ftuar në Forumin e Mynihut që kur pushtoi Ukrainën) - ndërthuren faktorë të natyrës së ndryshme.

Faktorët që shqetësojnë në të njëjtën kohë veprimin tonë për të luftuar autoritarizmin e Car Putinit dhe mbrojtjen tonë të detyrueshme të Ukrainës, e cila, është viktimë e përsosmërisë së këtij autoritarizmi.

Nuk është rastësi që një ruse në mërgim, znj. Marina Livtinenko, e veja e Aleksandrit (fizikanti i shkatërruar nga polonium në vitin 2006 si ndëshkim për punën e tij të guximshme në kundërshtim me regjimin) vërejti në margjinat e punës së konferencës së Mynihut se rezistenca ndaj z. Putin është tani në vijën e frontit midis Ukrainës dhe Rusisë.

Në thelb, Rusia e mospajtimit na bën të kuptojmë, në mbrojtjen e Ukrainës, tani po mbrohen edhe vlerat e lirisë dhe demokracisë në Rusi, nëse një ditë do të fitonin një terren në atë vend të munduar.

Dhe mesazhi i nisur ditët e fundit me rrjetin social Iks (X) nga z. Stoltenberg shkon në të njëjtin drejtim: “Është urgjente dhe e domosdoshme të vazhdojmë të mbështesim Ukrainën. Është mënyra më e mirë për t'i bërë homazhe kujtimit të Navalnit.”

Tani çfarë na pret?

Z. Stefano Stefanini vëren në një editorial të kohëve të fundit në gazetën Shtypi (La Stampa): “kishte emocione autentike në dhomë, e cila, mirëpriti me një ovacion të përsëritur fjalët e thënëa nga e veja e Navalnit, julia Navalnaia, e cila, ishte gjithashtu e pranishme në konferencën e Mynihut. Por, pasi të ketë rënë heshtja në patos, çfarë do të mbetet në frontin e mbrojtjes së Ukrainës nga agresioni rus? Sepse problemi sot është i gjithë aty.”

Një pyetje më shumë se legjitime që nuk është e lehtë për t'u përgjigjur. Megjithatë, është e sigurt se sinjalet që dalin nga Konferenca e Mynihut dhe nga G7 paralele në nivel të Ministrave të Jashtëm na bëjnë të besojmë se, edhe kur “heshtja ka rënë në patos”, fronti i mbrojtjes konkrete të Ukrainës nuk do të zhduket nga radari, duke u shfaqur me të vërtetë i destinuar për të gjetur jetë të re (edhe pse jo domosdoshmërisht në masën e kërkuar nga situata aktuale dramatike) pikërisht në iniciativat e G7-ës të udhëhequr nga Italia që përmenda më sipër.

Dhe duhet të jetë një burim krenarie për të gjithë ne të vërejmë se kryeministrja dhe qeveria jonë po bëjnë më të mirën - në të gjitha forumet e duhura dhe në bashkëpunim me aleatët tanë - për të shmangur skenarin e një Ukraine të braktisur në fatin e saj, si dhe ajo jo më pak shqetësuese e një Rusie të guximshme dhe të bindur se kohezioni i treguar deri tani ndaj saj nga Perëndimi, herët a vonë, do t'i hapë rrugën një pranimi të dorëhequr të ligjit të më të fortëve.

Një Itali, për të cituar fjalët e kryeministres Meloni në fjalimin e saj investues, jo më një hallkë e dobët në Perëndim, dhe një pjesë e plotë dhe kryesuese e Aleancës Atlantike përbën në fakt, në vetvete, një garanci të rëndësishme kundër rreziqeve të lëvizjeve në Evropë në kuptimin e treguar.

Kjo është ajo që presin aleatët tanë nga ne edhe si Presidencë e G7-ës në një vit, si ai që sapo ka filluar, në të cilin, konfrontimi midis botës demokratike dhe autokracive duket i destinuar të bëhet, nëse është e mundur, edhe më shumë i ashpër.

Zbuluese në këtë drejtim, dhe arsye më tepër për të mbajtur vigjilentë edhe në vendin tonë, janë fjalët e shqiptuara nga z, Dmitri Medvedev, ish-president dhe ish-kryeministër rus, mbi ekzistencën e forcave anti-sistem në parlamentet kombëtare dhe në Parlamenti Evropian, të cilat, Moska duhet të mbështesë sepse do të çojnë në fundin e globalizmit liberal.

Kjo do të jetë gjithashtu ajo që rrezikohet në zgjedhjet evropiane të qershorit të ardhshëm, nga të cilat, mund të shpresohet se do të dalë një shumicë e aftë për të mbajtur sektorët pro Putinit, për fat të keq, të pranishëm edhe brenda Parlamentit Evropian janë në vështirësi.

*Ai është President i Komitetit Strategjik të Komitetit Italian Atlantik, dhe Drejtor për Marrëdhëniet Ndërkombëtare, i Fondacionit Farefuturo.

Ish-ambasador italian në Liban, në NATO dhe në OECD/ESA/IEA në Paris.

https://impressexaltsculptor.com/xwr71bic?key=5bef601c2af9f91065c072edad23fc2c

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit