SËMUNDJA AMERIKANE DHE RIKTHIMI I TRAMPIT | ÇFARË AMERIKE GJEN DANLLD TRAMPI (DONALD TRUMP) DUKE U RIKËTHYER NË SHTËPINË E BARDHË?

Nga z. Marçelo Veneciani (Marcello Veneziani), shkrimtar dhe filozof italian.

Romë, Itali | Çfarë Amerike gjen Danlld Trampi (Donald Trump) duke u rikëthyer në Shtëpinë e Bardhë?

Një Amerikë e ndarë, ashtu siç ishte e ndarë edhe Amerika e Baidenit, e polarizuar mes dy vizioneve të kundërta dhe të papajtueshme.

Një Amerikë e përkeqësuar, pre e pabarazive të theksuara, bashkëjetesë e vështirë dhe një strukturë e grisur shoqërore.

Një Amerikë e dëshpëruar, e cila mendon se po përjeton momentin më të keq në historinë e saj.

Një Amerikë e ngatërruar në Ukrainë dhe Lindjen e Mesme.

Kështu mendojnë ndjekësit e Trampit, duke parë në fitoren e tij mundësinë e shëlbimit dhe rilindjes: dhe ndjekësit demokratë mendojnë kështu, duke e parë Trampin në Shtëpinë e Bardhë si provë të të jetuarit në momentet më të këqija historike.

Kjo, të paktën, është tabloja mbizotëruese që rrëfehet.

Në veprën e tij Komuniteti kundër Individualizmit, të ripropozuar së fundmi nga botimet e Corriere della Sera, Robert Putnam mohon këtë pamje apokaliptike të dekadencës amerikane, rindërton ulje-ngritjet e historisë së saj dhe ndërrimin e fazave në të cilat mbizotëron egoja dhe të tjerat në të cilat mbizotërojmë ne, të cilat për të janë më të dobishme për Amerikën dhe amerikanët.

Ai mbështetet nga Federiko (Federico) Rampini, i cili në parathënien e tij jep një pasqyrë shumë optimiste të situatës amerikane në planin ekonomik dhe social, për shëndetin, mjedisin dhe jetëgjatësinë, si dhe gjendjen e gruas.

Sipas Rampinit, gjendja pozitive e SHBA-së nuk varet nga administratat politike, por nga fakti se kapitalizmi “ka një avantazh” dhe Amerika është vendi “ku kapitalizmi ende arrin të japë më të mirën”.

Dhe mbështetet në analizën e Putnam-it, i cili shpiku shprehjen kapital social për të treguar besimin në sistem, institucionet dhe shoqërinë.

Putnam-i përsërit: Amerikanët janë bërë më të shëndetshëm, më të pasur, më të arsimuar, duke jetuar më rehat dhe më gjatë. Asgjë veç dekadencës.

Pra, pse Amerika ka vendosur të vazhdojë me Trampin?

Ka nja dy gjëra që nuk përputhen, ose më saktë që nuk shpjegohen nga kjo analizë e dyfishtë dhe që nuk shpjegojnë gjendjen e keqe amerikane, mosbesimin në rritje, shoqërinë e copëtuar dhe fitoren e Trampit në emër të Amerikës së Thellë kundër Gjendjes së Thellë, e zgjedhjes së zgjuar kundër ideologjisë së zgjuar (zgjuar, jo e zgjuar dhe e monitoruar).

E para mund të përmblidhet në një pyetje: duke supozuar se tabloja reale e situatës është shumë më e mirë se perceptimi i përhapur, d.m.th. duke supozuar se të gjithë treguesit e përmendur më lart vërtetojnë se Amerika nuk po ecën aspak keq, pyetja mbetet: çfarë e shkakton popullsia dhe përfaqësimi mediatik ta perceptojnë këtë dekadencë pavarësisht shëndetit të mirë të sistemit amerikan?

Pse amerikanët dhe pjesa tjetër e botës e ndjejnë rënien edhe pse faktorët ekonomikë, socialë, demografikë dhe biologjikë thonë të kundërtën?

Dhe pse iu drejtuan Trampit për një ndryshim të papritur të ritmit?

Ata mendojnë se jeta ka më pak kuptim dhe vlera, më pak themele, më pak perspektiva, më pak siguri, më pak lidhje dhe më pak marrëdhënie shoqërore.

Dmth dekadenca që ata ndjejnë nuk varet nga ata faktorë, nuk është një fakt sasior, ekonomik, material, por është një gjendje psikologjike, ekzistenciale, shpirtërore.

Dhe kjo diagnozë mund të përhapet nga Shtetet e Bashkuara në Evropë, me pak fjalë në Perëndimin më të pasur.

Është vetmia, nihilizmi, pakuptimësia e të jetuarit, frika nga vuajtja e dhunës, nga sëmurja, nga plakja dhe nga vdekja, ato që e bëjnë jetën perëndimore kaq të mbushur me hije, fantazma, sëmundje.

Ajo që ata e quajnë mirëqenie është vetëm mirëqenie: nuk është të ndjehesh mirë, por të kesh pasuri të mira. Pa lidhje, pa besim, pa siguri, pa komunitet.

Këtu prekim temën tjetër në të cilën fokusohet studimi i Putnam-it, e cila përshkruan ulje-ngritjet midis individualizmit dhe komunitarizmit në faza të ndryshme të shoqërisë amerikane.

Putnam-i kryen një reduktim të papërshtatshëm sociologjik: ai identifikon ne, shpirtin e komunitetit, me stinët progresive; dhe primatin e vetes, të shpirtit individualist, me stinët konservatore; ndërsa paralajmëron se individualizmi dhe komunitarizmi i përkasin të dy vizioneve, ato janë trashëgimi e përbashkët.

Nuk ka dyshim në mendjen e tij se midis ideologjisë progresive dhe vizionit të komunitetit nuk ka fare rastësi apo konvergjencë pikëpamjesh, por konflikt dhe papajtueshmëri.

Në realitet komuniteti nuk po shkon në drejtimin në të cilin ka shkuar progresivizmi, të paktën nga vitet 1960 e deri më sot.

Progresivizmi liberal, madje edhe radikal, ka përqafuar një sërë betejash për të drejtat civile dhe emancipim që minojnë lidhjet shoqërore në vend që t'i bashkojnë ato ose të shpikin të reja, përveç lëvizjeve dhe mobilizimeve të rastësishme.

Fryma progresive është individualizmi liridashës, çlirimi nga lidhjet komunitare, emancipimi nga çdo horizont shoqëror, fetar dhe tradicional, pretendimi për autonomi, vetëadministrim, respekt për natyrën, historinë dhe botën që i paraprin jetës sonë.

Temat e përfshirjes, mirëseardhjes, të drejtave të barabarta janë në sferën e individualizmit liritar, të çlirimit të popujve nga zotërimet e tyre, emancipimit nga ne origjinalët, qoftë familjare, qytetare, fetare, kombëtare.

Duke identifikuar frymën e komunitetit me frymën progresive, afirmimi i kanunit të zgjimit, i të drejtave civile, i pakicave, i feminizmit, i gjelbërimit dhe i ylberit, duhet të kënaqë ne, që t'i bëjë amerikanët më të motivuar në përkatësinë e tyre në komunitet.

Megjithatë, kjo nuk ndodh, përkundrazi, ideologjia kryesore dhe politikisht korrekte ngjall intolerancë, refuzim, trazira sociale, mosbesim dhe mosbesim.

Revolta kundër asaj hegjemonie kulturore është një nga arsyet e suksesit të Trampit, i cili në fakt premton të çmontojë masat mbrojtëse ideologjike dhe strukturore në të cilat ajo ideologji bëhet normë, censurë, recetë publike dhe të rivlerësojë ne amerikanët, identitetin dhe rrënjët.

Është e qartë se progresivizmi nuk i bën dobi shpirtit të komunitetit, por dëmton, është pengesë, cenon lidhjet shoqërore, marrëdhëniet midis brezave, gjinive, qytetarëve dhe kombit, dëmton ndjenjën e përbashkët.

Fryma e komunitetit rebelohet kundër progresivizmit.

Shkurtimisht, keqtrajtimi i vazhdueshëm në shoqërinë amerikane dhe shoqërinë perëndimore tregon se as sistemi kapitalist dhe as ideologjia progresive nuk prodhojnë besim dhe frymë komuniteti, por përkundrazi individualizëm, mosbesim dhe më pak lidhje sociale.

Trampi është një përgjigje ndaj ideologjisë progresive, ndërkohë që mbetet brenda sistemit kapitalist.

Kapitalizmi në vetvete prodhon mallra dhe mundësi, por nuk gjeneron siguri dhe vlera, nuk siguron identitete dhe çarmatoset, nëse jo bashkëpunëtor, në lidhje me zëvendësimin e njeriut me atë artificiale nëpërmjet përparësisë së teknologjisë.

Është i mirë për treg, për konsum, për kushte materiale jetese; jo për pjesën tjetër.

Por në atë “prehje” qëndron kuptimi, zemra dhe mendja e gjendjes njerëzore.

Nga z. Erton Duka.

© Copyright | Agjencia Telegrafike Vox

Ne të njohim me botën | www.007vox.com | Burimi yt i informacionit